معرفی آفریفای جنوبی

این کشور دارای زیبایی های طبیعی فروان و تنوع فرهنگی بسیار است فاصله آفریقای جنوبی هزاران مایل دورتر از شهر های بزرگ دیگر آفریقایی همچون قاهره و است و بیش از 6000 مایل (10000 کیلومتر) با اکثر نقاط اروپا فاصله دارد. افریقای جنوبی دارای 3 شهر است که به عنوان پایتخت شناخته می شوند: پورتوریا ( قوه مجریه)، پارلمان در کیپ تاون و قوه قضاییه در بلوم فونتین قرار دارد. ژوهانسبورگ ، بزرگترین منطقه شهری کشور و مرکز تجارت می باشد. امروزه آفریقای جنوبی از اقتصاد مختلط نسبتاً پایداری برخوردار است که از زمین های حاصلخیز کشاورزی ، منابع معدنی فراوان ، جاذبه های گردشگری و سرمایه های فکری بسیار تشکیل شده و تکامل یافته است. برابری سیاسی بیشتر و ثبات اقتصادی ، لزوماً به معنای آرامش اجتماعی نیست. جامعه آفریقای جنوبی در آغاز قرن 21 همچنان با چالش های شدیدی روبرو بود: افزایش نرخ جنایت ، تنش های قومی ، اختلافات بزرگ در تهیه مسکن و فرصت های آموزشی و همه گیری ایدز تعدادی از این مشکلات و چالش ها بودند. آفریقای جنوبی از شمال غربی با نامیبیا، از شمال با بوتسوانا و زیمبابوه و از شمال شرقی و شرق با موزامبیک و سوازیلند هم مرز است. لسوتو ، کشوری مستقل ، محصور در شرق جمهوری است که کاملاً توسط قلمرو آفریقای جنوبی احاطه شده است. سواحل آفریقای جنوبی از جنوب شرقی با اقیانوس هند و از جنوب غربی با اقیانوس اطلس همسایه است. این کشور دارای دو جزیره کوچک ، پرنس ادوارد و ماریون ، واقع در اقیانوس هند در فاصله 1،200 مایل (1900 کیلومتری) جنوب شرقی کیپ تاون است. رودخانه نارنجی و شاخه های فرعی آن که در ارتفاعات لسوتو سرازیر می شوند و بخش عمده ای از کشور (حدود 852000 کیلومتر مربع) را به اقیانوس اطلس متصل می کند. جریان تمام رودخانه های آفریقای جنوبی بسیار فصلی است و تعداد کمی از آنها شیب کافی و حجم کافی را ارائه می دهند که امکان حرکت با کشتی های کوچک را در بیش از چند مایل از دهانه آنها فراهم می کند.

شرایط اقلیمی آفریقای جنوبی

تقریباً کل کشور در منطقه معتدل قرار دارد و گرمای زیاد و سرما بسیار نادر است. موقعیت آن در کنار یک کمربند نیمه گرمسیری با فشار بالا و هوای نزولی شرایط جوی پایداری را در بیشتر سطح آن ایجاد می کند و آب و هوا به طور کلی خشک است و از آنجا که بیشتر کشور در ارتفاع نسبتاً بالایی قرار دارد و تأثیر جغرافیایی را کاهش می دهد ،بعضا مناطق گرمسیری بسیار سردتر از مناطق دیگر می باشد. آب و هوا به شدت تحت تأثیر اقیانوس هایی است که از شرق ، جنوب و غرب کشور را احاطه کرده اند. طوفان های معتدل اقیانوس جنوبی تأثیر قابل توجهی بر الگوهای آب و هوا دارند ، به ویژه در زمستان ، هنگامی که گردش آنها به سمت شمال حرکت می کند. جریان سرد بنگوئلا به سمت شمال نه تنها سواحل غربی را به میزان قابل توجهی خنک می کند بلکه به خشکی و پایداری جو در قسمت های غربی کشور نیز کمک می کند ، در حالی که جریانات گرم موزامبیک و آگولهاس به سمت جنوب دمای هوا را در شرق و جنوب شرقی بالاتر نگه می دارد. آفریقای جنوبی عموماً نیمه خشک است. میزان بارندگی آن بسیار متغیر است و کشاورزان اغلب با کمبود آب روبرو هستند. بیش از نیمی از کشور خشک است و سالانه کمتر از 8 اینچ (200 میلی متر) بارندگی وجود دارد، در حالی که تقریبا نیمی از آن نیمه خشک است و سالانه بین 8 تا 24 اینچ (200 تا 600 میلی متر) بارندگی دارد. میزان بارندگی از شرق به غرب به تدریج کاهش می یابد. دمای روز معمولاً بین 70 تا 90 درجه فارنهایت (21 تا 32 درجه سانتی گراد) است. دمای هوا در زمستان ها عمدتا سرد است و در بسیاری از مناطق اغلب دمای زیر صفر در شب وجود دارد ، اما دمای هوا بین 50 تا 70 درجه فارنهایت (10 تا 21 درجه سانتیگراد) در روز است. با این حال ، زمستان در سواحل شرقی و جنوب شرقی گرم است.

زندگی گیاهی و جانوری

کیپ غربی دارای پوشش گیاهی متفاوتی از علف ها ، درختچه ها و درختان است که می توانند تابستانهای طولانی و خشک را تحمل کنند و خانه بیش از 20000 گونه گیاهان آفریقای جنوبی است. سواحل شرقی دارای حیات گرمسیری بیشتری است. بخشهایی از استانهای کیپ غربی و کیپ شرقی به طور کلی منطقه کیپ فلور را تشکیل می دهند که به دلیل تنوع غنی از حیات گیاهی معروف است و در سال 2004 به عنوان میراث جهانی یونسکو تعیین شده است. آفریقای جنوبی دارای بیش از 200 گونه متنوع جانوری از پستانداران است و همچنین دارای بیش از 800 گونه از پرندگان است. این کشور دارای بیش از دوازده پارک ملی است. تلاش های حفاظتی در جنوب آفریقا با ایجاد پارک های فرامرزی و مناطق حفاظتی ، که مناطق طبیعی و پارک ها را در کشورهای همسایه پیوند می دهد ، ایجاد شده است و مناطق حفاظتی بین المللی وسیعی را ایجاد می کند که از تنوع زیستی محافظت می کند و دامنه وسیع تری از حرکت را برای جمعیت حیوانات مهاجر فراهم می کند. یکی از این پارک ها، پارک فرامرزی بزرگ لیمپوپو است که پارک ملی کروگر را با پارک ملی لیمپوپو موزامبیک و پارک ملی گونارژو زیمبابوه متصل می کند. یکی دیگر از پارکهای فرامرزی Kgalagadi است که پارک ملی کالاهاری جمبوک آفریقای جنوبی را با پارک ملی Gemsbok بوتسوانا متصل می کند.

مردم و گروه های قومی در آفریقای جنوبی

طبقه بندی "نژادی" و قومی تعیین شده توسط دولت، که در قانون ثبت جمعیت از 1950 تا 1991 اعمال شده است، در تعیین وضعیت آفریقای جنوبی بسیار مهم بود و آفریقای جنوبی را به چهار دسته "نژادی" سیاه ، سفید ، رنگی (نژاد مختلط) و آسیایی تقسیم کرد. آفریقایی های بانتو زبان تقریباً 1800 سال پیش از شمال وارد این منطقه شدند و فرزندان آنها امروزه بیش از سه چهارم جمعیت آفریقای جنوبی را تشکیل می دهند. آفریقای جنوبی هندی تبار، که تحت آپارتاید به عنوان آسیایی طبقه بندی شده بودند، اقلیت جمعیت را تشکیل می دهند و عمده جمعیت هندی تبار در شهر ها ساکن هستند. جوامع جوامع کوچکی از دیگر اقوام آسیایی، از جمله چینی، در برخی از شهرها زندگی می کنند. اکثر سفیدپوستان آفریقای جنوبی از فرزندان مهاجران اروپایی هستند که عمدتاً از بریتانیای کبیر ، آلمان و هلند هستند و مهاجرت به آفریقای جنوبی را در اواسط قرن 17 آغاز کردند.

زبانهای آفریقای جنوبی

جمعیت سیاه آفریقا ناهمگن است و عمدتا در چهار گروه زبانی قرار می گیرد، آنها بیش از نیمی از جمعیت سیاه پوست کشور را تشکیل می دهند و اکثریت در مناطق شرقی و ساحلی و همچنین در استان صنعتی گوتنگ ساکن هستند. در بسیاری از مناطق Highveld ، گویندگان زبانهای سوتو-تسوانا اکثریت را تشکیل می دهند. دو گروه زبانی اصلی دیگر عبارتند از تسونگا (یا شانگان) (عمدتا مردم تسونگا) ، که در استان های لیمپوپو و مپومالانگا متمرکز شده اند و گویندگان وندا (عمدتا مردم وندا) ، که عمدتا در استان لیمپوپو ساکن هستند.سفید پوستان آفریقای جنوبی دو گروه اصلی زبان را تشکیل می دهند و بیش از نیمی از آنها از فرزندان مهاجران هلندی ، فرانسوی و آلمانی هستند. باقی عمدتا متشکل از انگلیسی زبانان هستند که عمدتاً از استعمارگران بریتانیایی تبار هستند ، اگرچه اقلیت قابل توجهی از پرتغالی ها و گروه های کوچکتر ایتالیایی و دیگران نیز وجود دارند. یازده زبان (آفریقایی ، انگلیسی ، ندبله ، پدی ، سوتو ، سواتی ، تسونگا ، تسوانا ، وندا ، خوسا و زولو) طبق قانون اساسی 1996 دارای وضعیت رسمی و 11 زبان دیگر (عربی ، آلمانی ، یونانی ، گجراتی ، عبری ، هندی ، پرتغالی ، سانسکریت ، تامیل ، تلگو و اردو) باید ترویج و توسعه یابد. همه زبانها در مناطق مختلف به درجات مختلف صحبت می شوند. در برخی مناطق روستایی اکثر ساکنان نه آفریقایی و نه انگلیسی صحبت می کنند ، اما این دو زبان امکان برقراری ارتباط در اکثر نقاط کشور را فراهم می کنند.

دین

اکثریت مردم آفریقای جنوبی مسیحی هستند. بزرگترین فرقه های مسیحی مستقر در شهرک های اروپایی هستند اما در حال حاضر اعضای همه گروه های قومی را کلیساهای متدیستی ، کاتولیک رومی، انگلیکن و هلندی اصلاح شده تشکیل می دهند. تعداد زیادی از مردم از کلیساهای مسیحی مستقل آفریقایی پیروی می کنند ، که اندازه آنها از چند تا میلیون ها نفر متفاوت است. این اعتقادات از نظر میزان ارتدوکسی کلامی یا ناهمگونی با اعتقادات سنتی مسیحی تفاوت زیادی دارند، اما تمایل دارند بیشتر به جنبه های فرهنگ و مذهب بومی و بر شفای جسمی و روحی تأکید کنند و اقلیت قابل توجهی وجود دارد که به اعتقادات سنتی پایبند هستند. ادیان دیگر هندوئیسم هستند و اسلام، در میان بسیاری از هندی ها و مالایی ها؛ و یهودیت ، در میان اقلیتی از سفیدپوستان رواج دارد.

الگوهای اسکان

بیش از نه دهم ساکنان در نیمه شرقی کشور و در مناطق ساحلی جنوبی زندگی می کنند. در مقابل، منطقه غربی ، به جز منطقه اطراف کیپ تاون در جنوب غربی بسیار کم جمعیت است. مناطق شهری حدود دو سوم جمعیت را در برمی گیرد و بسیاری از مکانهای ایجاد شده برای سکونت زیر ساخت های لازم از جمله شرایط مناسب حمل و نقل و .. را ندارند. بخش بزرگی از جمعیت سیاه پوستان در مناطق (بانتوستان) سابق متمرکز شده اند ، مناطق پراکنده در مناطق شمالی و شرقی کشور که پس از جنگهای فتح و تصرف سفیدپوستان در قرن 19 به سیاهان واگذار شده بود. در دوران آپارتاید، میلیونها غیر سفیدپوست به اجبار از شهرها و مزارع متعلق به سفیدپوستان به بانتوستان منتقل شدند. تغییرات مرزی همچنین بسیاری از سکونتگاههای بزرگ غیررسمی را در حوزه قضایی بانتوستان قرار داد ، به طوری که برخی از این مناطق دارای تراکم جمعیت شهری و نه روستایی بودند. سفید پوستان اکثریت زمین های روستایی را در اختیار دارند، اگرچه سیاهان در اصل بیشتر آنها را تصرف کرده بودند. حدود یک ششم جمعیت سیاهپوستان در زمین های کشاورزی متعلق به سفیدپوستان زندگی می کنند. الگوهای روستایی ایجاد شده توسط شهرک های سفیدپوست از اواخر قرن هفدهم به بعد متمرکز بر مزرعه های خصوصی بوده که معمولاً فاصله های قابل توجهی با یکدیگر دارند و هریک دارای بخش مربوط به مسکن کارگران ، مستاجران یا کارکنان هستند. با گسترش مرزهای سفید پوستان در سده های 18 و 19 ، هر کشاورز ادعای چندین هزار هکتار زمین را داشت و این امر باعث ایجاد الگوی سکونت به صورت پراکنده شد. از آنجا که تقاضای شهری برای غذا و سایر محصولات کشاورزی از اواخر قرن نوزدهم به سرعت افزایش یافت ، بسیاری از مزارع نزدیک شهرها یا مناطق مساعد زیست محیطی تقسیم شدند و الگوی متراکم تری پدید آمد. استقرار شهری در آفریقای جنوبی هم به عنوان تمرکز جمعیت در اطراف مراکز سیاسی امپراتوری ها و پادشاهی های آفریقایی و هم به عنوان شهرهایی که توسط استعمارگران اروپایی تاسیس شده بود ایجاد شد. به دلایل در دسترس بودن آب و الگوهای استفاده از زمین ، مردم ساوتو تسوانای داخلی به طور کلی در شهرک های بزرگ زندگی می کردند، بزرگترین آنها ده ها هزار نفر جمعیت داشتند ، در حالی که مردم ساحلی نگون به شیوه پراکنده تری زندگی می کردند. شکست سیاست سیاهان توسط سفیدپوستان و متحدان آنها ، به ویژه در قرن نوزدهم ، منجر به رها یا تخریب پایتخت هایی مانند دیتاکونگ ، دژ تسوانا در کیپ شمالی کنونی و روستای اصلی سلطنتی زولو در مرکز زولولند شد. استعمار اروپایی آفریقای جنوبی با شهرهایی آغاز شد که کیپ تاون اولین آنها بود در 1652. تا دهه 1860 همه شهرهای آفریقای جنوبی کوچک بودند و بزرگترین ، کیپ تاون ، دارای جمعیت کمتر از 40،000 در سال 1865 بود. شهرسازی از دهه 1870 با پیشرفت ساختمان راه آهن، معدن و توسعه اقتصادی به سرعت شتاب گرفت. اگرچه جمعیت کلان شهر کیپ تاون در آغاز قرن بیستم به 130 هزار نفر رسید ، اما ژوهانسبورگ ، که در سال 1886 تأسیس شد از نظر اندازه از آن پیشی گرفته بود. در سالهای اولیه قرن بیستم ، هنگامی که جمعیت شهرها عمدتا سیاهپوست شدند ، مناطق مسکونی عمومی جداگانه ایجاد شد. اقدامات مختلف دولتی که از دهه 1920 آغاز شد به مقامات قدرت تفکیک سیاهان و دیگران را داد.

روند جمعیتی

جمعیت آفریقای جنوبی در سه ماهه پایانی قرن بیستم به طور پیوسته افزایش یافت و از 27 میلیون نفر در سال 1985 به بیش از 41 میلیون نفر در سال 1996 افزایش یافت. با این حال ، در اواخر دهه 1990 ، شیوع ایدز افزایش یافت و رشد جمعیت را محدود کرد. در اوایل قرن 21 ، میزان زاد و ولد آفریقای جنوبی مشابه میانگین جهان بود، اما عمدتا به دلیل ایدز ، میزان مرگ و میر نیز در این کشور تقریباً دو برابر متوسط جهانی بود. آفریقای جنوبی جمعیت نسبتاً جوانی دارد و تقریباً سه پنجم آنها زیر 30 سال سن دارند. مهاجرت از اروپا در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 70 بیش از 20000 نفر در سال بود ، اما در اواخر دهه 70 و 80 تعداد سفیدپوستان که آفریقای جنوبی را ترک می کردند بیشتر از مهاجران جدید بود. در اوایل قرن 21، آفریقای جنوبی شاهد افزایش مهاجران و پناهندگان از سایر کشورهای آفریقایی بود که از آزار و شکنجه سیاسی فرار کرده یا چشم اندازهای اقتصادی بیشتری را ، به ویژه از همسایه یعنی زیمبابوه، یافته بودند.

اقتصاد آفریقای جنوبی

اقتصاد آفریقای جنوبی در اواخر قرن نوزدهم با کشف الماس و طلا در آنجا متحول شد. پس از آن سرمایه گذاری وسیعی از سرمایه خارجی انجام شد. در سالهای پس از جنگ جهانی دوم ، این کشور یک پایگاه تولیدی توسعه یافته ایجاد کرده است و نرخهای رشد بسیار متغیری را تجربه کرده است ، از جمله برخی از سالهایی که نرخ رشد آن در بین بالاترین ها در جهان بود. با این حال ، از اواخر دهه 1970 ، آفریقای جنوبی با مشکلات اقتصادی مستمر روبرو بود ، زیرا سیاستهای آپارتاید آن بسیاری از کشورها را از سرمایه گذاری خارجی منع کرده و تحریم های تجاری فزاینده ای را علیه آن وضع کرد. اقتصاد آفریقای جنوبی در اوایل دهه 1990 در حالی که آپارتاید برچیده می شد ، بلافاصله رشد نکرد ، زیرا سرمایه گذاران منتظر بودند تا ببینند چه اتفاقی می افتد. تنها پس از انتخابات دموکراتیک در سال 1994 ، سرمایه گذاری قابل توجهی بازگشت کرد. در سال 1966، دولت یک برنامه پنج ساله برای رشد ، اشتغال و توزیع مجدد GEAR ایجاد کرد که بر خصوصی سازی و حذف کنترل های مبادله تمرکز داشت. دولت همچنین قوانین و برنامه های جدیدی را طراحی کرد که برای بهبود وضعیت اقتصادی اکثریت حاشیه نشین طراحی شده است. یکی از این استراتژی ها ، به نام توانمندسازی اقتصادی سیاه BEE ، بر افزایش تعداد فرصت های شغلی برای افرادی که قبلاً تحت تبعیض نژادی آپارتاید به عنوان سیاه، رنگی یا هندی طبقه بندی شده بودند ، بهبود مهارت های کاری آنها و افزایش پتانسیل درآمدزایی آنها متمرکز بود. مفهوم BEE با قانون توانمندسازی اقتصادی سیاه در سال 2003 ، که نابرابری جنسیتی و اجتماعی و همچنین نابرابری نژادی را مورد بررسی قرار داد ، بیشتر تعریف و گسترش یافت. اقتصاد آفریقای جنوبی اساساً مبتنی بر مشاغل خصوصی است ، اما دولت به طرق مختلف مشارکت می کند. از طریق شرکت توسعه صنعتی ، دولت دوران آپارتاید مجموعه وسیعی از شرکت های دولتی را تأسیس و کنترل کرد ، که بسیاری از آنها به زیرساخت های صنعتی مربوط می شد. دو شرکت از جمله، تولید کننده اصلی آهن و فولاد در کشور ؛ از سوی دیگر ، تولیدکننده مهم نفت از زغال سنگ در دهه 1980 خصوصی شد. کمیسیون تامین برق ESKOM ، اصلی ترین شرکت برق ، همچنان تحت کنترل دولت است، اما چندین نهاد که قبلاً شاخه های دولتی بودند به شرکت های دولتی تبدیل شده اند ، از جمله Transnet ، که راه آهن و بندرها را اداره می کند. در دهه 1990 دولت بخشی از خطوط هوایی و مخابرات را خصوصی کرد و علیرغم مخالفت شدید اتحادیه های کارگری ، سیاست رسمی اقتصادی ادامه خصوصی سازی جزئی یا کامل بسیاری از شرکت های دولتی بوده است. سیاست اقتصادی در درجه اول به منظور حفظ رشد و دستیابی به میزان خودکفایی صنعتی بوده است. نرخ بالای تورم و کاهش سرمایه گذاری ، وضعیت اقتصادی را پیچیده کرده است. تحریم های تجاری این مشکلات را تشدید کرد ، اما حتی پس از پایان آپارتاید تحریم ها همچنان ادامه داشت. وابستگی به واردات باعث افزایش فشار تورمی شد در حالی که توانایی دولت برای برآوردن خواسته های فوری اجتماعی محدود می شد و سیاست اقتصادی موضوع بحث مداوم بین طرفداران نیروهای بازار و طرفداران مداخله اساسی دولت بود. دولت با تقاضاهای رقابتی برای بهبود شرایط زندگی مردم فقیر سیاهپوست و در عین حال به خواسته های آزادسازی اقتصادی از سوی منافع تجاری و دولت های غربی رسیدگی می کند. این شرکت حفظ اعتماد تجاری و افزایش سرمایه گذاری را عنصر اصلی سیاست اقتصادی خود انتخاب کرده است.

کشاورزی ، جنگلداری و ماهیگیری

کشاورزی برای آفریقای جنوبی از اهمیت بالایی برخوردار است. کشاورزی بخش قابل توجهی از صادرات را تولید می کند و به اقتصاد داخلی ، به ویژه به عنوان کارفرما کمک بزرگی می کند ، اگرچه منابع زمین و آب به طور کلی فقیر هستند. زمین های زراعی تنها اندکی بیش از یک دهم مساحت کشور را شامل می شود و خاکهای حاصلخیز عمدتاً در دره های رودخانه کیپ غربی و سواحل کوازولو-ناتال وجود دارد. Highveld of Mpumalanga و Free State از نظر تاریخی شرایط کافی را برای کشت گسترده غلات بر اساس خدمات قابل توجه دولت و یارانه به صاحبان مزرعه ارائه کرده است. از جمله محصولات عمده در این کشور می توان به ذرت (ذرت) ، گندم ، نیشکر ، سورگوم ، بادام زمینی ، مرکبات و سایر میوه ها و تنباکو اشاره کرد. گوسفند ، بز ، گاو و خوک برای غذا و سایر محصولات پرورش داده می شوند. لبنیات (شامل کره و پنیر) و تولید تخم مرغ نیز به ویژه در مراکز اصلی شهری قابل توجه است. مناطق ماهیگیری عمدتا در سواحل غربی و جنوبی واقع شده است.

منابع و قدرت

آفریقای جنوبی سرشار از انواع مواد معدنی است. علاوه بر الماس و طلا ، این کشور دارای ذخایر سنگ آهن ، پلاتین ، منگنز ، کروم ، مس ، اورانیوم ، نقره ، بریلیوم و تیتانیوم است. هیچ ذخایر نفتی قابل بهره برداری تجاری یافت نشده است ، اما مقادیر متوسط گاز طبیعی در سواحل جنوبی واقع شده است و سوخت مصنوعی از زغال سنگ در دو کارخانه بزرگ در استانهای Free State و Mpumalanga تهیه می شود. بخش معدن همچنان هسته اصلی اقتصاد آفریقای جنوبی را تشکیل می دهد زیرا شرکت های هلدینگ معدن محور در سایر فعالیت های اقتصادی سرمایه گذاری می کنند. طلا همچنان مهمترین ماده معدنی آفریقای جنوبی است و بزرگترین تولید کننده جهان است و ذخایر آن نیز زیاد است. با این حال ، تولید به آرامی در حال کاهش است و قیمت ها هرگز با اوج چشمگیر خود در اوایل دهه 1970 برابر نشده است. چندین معدن طلا در دهه 1990 بسته شد و هزاران کارگر معدن بیکار شدند. میدانهای اصلی طلا از لحاظ تاریخی بر ژوهانسبورگ متمرکز بودند. زغال سنگ یکی دیگر از محصولات معدنی ارزشمند آفریقای جنوبی است. زغال سنگ در درجه اول برای صادرات (به شرق آسیا و اروپا) و برای تولید برق تولید می شود. آفریقای جنوبی بزرگترین تولید کننده پلاتین و کروم در جهان است ، که در مراکزی مانند روستنبورگ و استیل پورت در شمال شرقی استخراج می شوند و از نظر اقتصادی به طور فزاینده ای اهمیت پیدا می کنند. ذخایر وسیع گروه پلاتین و مواد معدنی کروم عمدتا در شمال پرتوریا واقع شده اند. استان کیپ شمالی شامل بیشتر ذخایر عمده سنگ آهن و منگنز است و ماسه های حاوی تیتانیوم در ساحل شرقی است. علاوه بر این ، این کشور اورانیوم ، پالادیوم ، نیکل ، مس ، آنتیموان ، وانادیوم ، فلورسپات و سنگ آهک تولید می کند. استخراج الماس ، که از نظر تاریخی در اطراف کیمبرلی متمرکز شده بود ، اکنون در مناطق مختلف رخ می دهد. صنعت الماس آفریقای جنوبی ، از جمله بزرگترین صنایع جهان است. تقریبا تمام برق آفریقای جنوبی از زغال سنگ تولید می شود. بیشترین نیروی الکتریکی توسط ESKOM در ایستگاه های بزرگ Mpumalanga تولید می شود. سوخت مصنوعی مشتق شده از زغال سنگ ، بخش کوچکی از انرژی مورد نیاز کشور را تأمین می کند ، همانطور که نفت وارداتی در بنادر تصفیه شده یا به پالایشگاه اصلی داخلی در ساسولبورگ منتقل شده است. پتانسیل برق آبی محدود است، اگرچه پروژه های توسعه یافته دولتی توسط تعدادی از رودخانه ها وجود دارد. پروژه های واردات برق از ایستگاه های رودخانه Zambezi در Cahora Bassa ، Mozam و رودخانه های ارتفاعات لسوتو از اهمیت بیشتری برخوردار است.

ساخت و تولید

بخشهای اصلی تولید عبارتند از فرآوری مواد غذایی و تولید منسوجات ، فلزات و مواد شیمیایی. کشاورزی و شیلات زمینه فعالیت قابل ملاحظه ای در گوشت ، ماهی و کنسرو میوه ، تصفیه شکر و سایر فرآوری ها را فراهم می کند. بیش از نیمی از این محصولات صادر می شود. یک صنعت شیمیایی بزرگ و پیچیده از ابتدا در زمینه تولید مواد منفجره برای استفاده در معدن توسعه یافته است. یک صنعت پتروشیمی مبنی بر زغال سنگ طیف گسترده ای از پلاستیک ، رزین و مواد شیمیایی صنعتی را تولید می کند. صنعت فلزات که مرکز آن در گوتنگ است ، بیشتر مواد اولیه خود را از شرکت های تولید کننده آهن و فولاد واقع در این منطقه می گیرد. تولید بستگی زیادی به سرمایه خارجی دارد، در دهه 1960 و اوایل دهه 70 به سرعت گسترش یافت اما در دهه 80 نسبتاً کند رشد کرد یا حتی منقبض شد. با کاهش تدریجی معادن، تولید و نیاز آن به سرمایه خارجی اهمیت بیشتری برای توسعه ملی پیدا می کند. حدود یک چهارم تولیدات صادر می شود.

دارایی، سرمایه گذاری

آفریقای جنوبی دارای سیستم مالی توسعه یافته ای است که مرکز آن بانک ذخیره آفریقای جنوبی است که تنها مرجع صادر کننده راند ، پول ملی است. این سیستم سیاست پولی را تنظیم و اجرا می کند و معاملات ارزی را مدیریت می کند. بسیاری از موسسات بانکی ثبت شده وجود دارد که تعدادی از آنها بر بانک های تجاری متمرکز هستند یکی از این بانک ها ، بانک توسعه آفریقای جنوبی ، یک شرکت شبه دولتی است که برای ترویج پروژه های توسعه ای ایجاد شده است. صندوق های بازنشستگی خصوصی و مشروط و بیش از دوازده شرکت بیمه نقش مهمی در بخش مالی ایفا می کنند و یک بازار سرمایه فعال وجود دارد که در اطراف بورس اوراق بهادار ژوهانسبورگ سازماندهی شده است.

تجارت

به دلیل وابستگی به تجارت خارجی ، اقتصاد آفریقای جنوبی نسبت به شرایط اقتصادی جهانی حساس است. فلزات گرانبها و فلزات اساسی پیشرو در صادرات بوده اند. کالاهای کشاورزی و تجهیزات نظامی نیز نقش مهمی ایفا می کنند. عمده واردات این کشور مواد شیمیایی ، محصولات شیمیایی و وسایل نقلیه موتوری است. شرکای تجاری اصلی آفریقای جنوبی شامل چین ، ایالات متحده ، آلمان و ژاپن است. از زمان پایان آپارتاید ، شرکت های آفریقای جنوبی به دنبال افزایش سرمایه گذاری در سایر کشورهای آفریقایی ، به ویژه در معادن و فعالیت های تجاری بوده اند.

خدمات

گردشگری برای اقتصاد آفریقای جنوبی اهمیت فزاینده ای پیدا می کند. در حالی که اکثریت گردشگران از کشورهای آفریقایی آمده اند ، تعداد فزاینده ای از گردشگران از اروپا و آمریکا هستند. جاذبه های گردشگری زیادی وجود دارد ، به ویژه پارک های ملی و فراملی. سفر از طریق مرزهای آفریقای جنوبی به دیگر کشورهای آفریقایی در حال کاهش است. از جمله مشهورترین جاذبه های گردشگری می توان به کوه میز ، جزیره روبن (که در سال 1999 به عنوان میراث جهانی یونسکو تعیین شد و اماکن تاریخی مانند معدن الماس سابق در کیمبرلی ، اشاره کرد. گنبد وردفورت (در سال 2005 به عنوان میراث جهانی یونسکو تعیین شد ؛ قدیمی ترین و بزرگترین سایت برخورد شهاب سنگ جهان) و منطقه شهرک سازی ماپونگوبوه (در سال 2003 به عنوان میراث جهانی یونسکو تعیین شد. گردشگری بوم گردی و گردشگری روستایی در حال افزایش است ، که در آن بازدیدکنندگان می توانند با فرهنگ سنتی روستایی آشنا شوند.

کار و مالیات

تا اوایل دهه 1970 جنبش کارگری در آفریقای جنوبی تحت سلطه اتحادیه های کارگری سفیدپوست بود که معتقد بودند بالاترین مشاغل باید فقط برای سفیدپوستان اختصاص داشته باشد. یک جنبش شبه نظامی اتحادیه های کارگری سیاهپوست ظهور کرد که با موج اعتصابات در سالهای 1973-1974 آغاز شد و اعتصابات متعددی به دنبال آن رخ داد. مهمترین فدراسیون اتحادیه های کارگری کنگره اتحادیه های کارگری آفریقای جنوبی COSATU است که یک اتحاد سیاسی رسمی با ANC دارد و یک نهاد غیر نژادی اما عمدتا سیاهپوست است که شامل بزرگترین اتحادیه های کشور از جمله اتحادیه ملی کارگران معدن است. مالیات دولت مرکزی در درجه اول شامل مالیات بر درآمد افراد و مشاغل و مالیات بر ارزش افزوده بر معاملات است.

حمل و نقل و مخابرات

آفریقای جنوبی شامل رودخانه های قابل کشتیرانی نیست. حمل و نقل ساحلی تنها حمل و نقل آبی را فراهم می کند. شبکه جاده ها و راه آهن این کشور گسترده ترین در آفریقا است و بیشتر تقاضای حمل و نقل را برآورده می کند. سیستم راه آهن ، که به همه شهرهای بزرگ ، اکثر شهرهای کوچک و بسیاری از مناطق روستایی خدمات رسانی می کند ، تقریباً به طور کامل تحت مالکیت و اداره شرکت سهامی عام Transnet است ، اگرچه بخش هایی از Transnet به تدریج خصوصی می شود. بسیاری از مسافران از خدمات قطار در تمام مراکز مهم شهری استفاده می کنند.گوتنگ ، اولین قطار سریع السیر است که در آفریقای جنوبی و همچنین در قاره آفریقا فعالیت می کند. سرویس دهی در مسیر اصلی پرتوریا به ژوهانسبورگ ، با توقف در بین آنها یک سال بعد آغاز شد. شبکه ی جاده ای شامل حدود 185000 مایل (300000 کیلومتر) جاده است و حدود دو پنجم جاده ها آسفالت است. اکثر شهرها با بزرگراههای دو خطی به هم متصل می شوند. سیستم های آزادراه چند خطی در چهار منطقه اصلی شهری گسترش می یابند ، اما در مسافت های طولانی ، تنها ژوهانسبورگ و دوربان با چنین بزرگراهی به هم متصل می شوند. بیشتر مسئولیت نگهداری و تنظیم جاده ها بر عهده سطوح مختلف دولتی است ، اما برخی از راه های طولانی به بخش خصوصی منتقل شده و به جاده های عوارضی تبدیل شده است. در دهه 1990 دولت ابتکارات عمومی و خصوصی قابل توجهی را برای توسعه کریدور حمل و نقل از گوتنگ از طریق مپومالانگا تا ماپوتو در موزامبیک و دیگر کریدورها در مناطق اصلی شهری آغاز کرد. خدمات هوایی داخلی ، چه مسافری و چه باری ، توسط شرکت هواپیمایی دولتی آفریقای جنوبی و تعداد زیادی از رقبای خصوصی انجام می شود. خدمات هوایی همه شهرهای بزرگ را به هم متصل می کند. خطوط هوایی آفریقای جنوبی و بسیاری از حامل های خارجی بین آفریقای جنوبی و همه کشورهای همسایه پرواز می کنند و خدمات بین المللی در سراسر جهان گسترش می یابد. فرودگاه بین المللی تامبو در نزدیکی ژوهانسبورگ قطب اصلی حمل و نقل هوایی این کشور در داخل و خارج است ، در حالی که فرودگاههای کیپ تاون و دوربان نقشهای فزاینده ای به عنوان مقاصد بین المللی ایفا می کنند. همه بندرهای آفریقای جنوبی متعلق به اداره بنادر آفریقای جنوبی و اداره بنادر ملی ، زیرمجموعه های Transnet هستند.همه این بنادر کالاهایی را که به سایر کشورهای آفریقایی و از جمله زیمبابوه ، زامبیا و جمهوری دموکراتیک کنگو سفر می کنند ، حمل می کنند. ماپاتو، بندر نزدیک به ژوهانسبورگ، به بسیاری از مناطق استانهای شمالی خدمات رسانی می کند. بنادر جدیدتری نیز در مکانهایی مانند خلیج ریچاردز توسعه یافته است که صادرات زغال سنگ را در سواحل شمالی کوازولو ناتال انجام می دهد. سیستم های مخابراتی نسبتاً خوب توسعه یافته اند، اما توزیع آنها بسیار ناهموار است. بسیاری از مناطق آفریقای جنوبی هنوز خدمات اولیه تلفن ندارند. از اواسط دهه 1990 برنامه ای برای افزایش چشمگیر تعداد خطوط تلفن در دست اجراست. اتصالات اینترنتی در شهرهای بزرگ وجود دارد و آفریقای جنوبی دارای یکی از بالاترین درجه اتصال به اینترنت در آفریقا است.

سلامت و رفاه

در حالی که در دوران آپارتاید تبعیض نژادی به صراحت در قوانین بهداشت ثبت نشده بود، مراقبت های پزشکی برای آفریقای جنوبی به طور ثابت نابرابری های اقتصادی و سیاسی جامعه ، و همچنین پیامدهای جداسازی مسکونی و اداری آپارتاید و بودجه عمداً نا برابر بهداشت دولت را منعکس می کرد. جداسازی بیمارستان ها به پایان رسیده است ، اما دسترسی به خدمات پزشکی در مناطق تاریخی برای سیاه پوستان بسیار پایین است. وضعیت سلامتی سیاه پوستان به طور کلی پایین است و سوءتغذیه شاید مهمترین نمونه، به ویژه در بین کودکان روستایی باشد. اختلاف فاحشی در میزان مرگ و میر نوزادان وجود دارد که برای سفیدپوستان کمترین و در بین سیاهان روستایی بیشترین است. از سال 1994 هم وزارت بهداشت ملی و هم ادارات استانهای جدید بر ارائه مراقبت های اولیه بهداشتی تأکید کرده اند و در برخی موارد برنامه هایی را که کارکنان پزشکی دوراندیش در دوران آپارتاید وضع کرده اند ، بنا نهاده اند. تعداد مردم مبتلا به HIV در آفریقای جنوبی، ویروسی که باعث ایدز می شود ، در دهه 1990 به ویژه در بین سیاه پوستان به شدت افزایش یافت و در آغاز قرن 21 ، آفریقای جنوبی در رتبه اول برآورد سازمان ملل متحد آلوده به HIV قرار گرفت. در سال 2010 این کشور یک برنامه تهاجمی HIV/AIDS را اجرا کرد که از نظر وسعت بی سابقه بود و به پیشگیری ، آزمایش و درمان HIV/AIDS پرداخت. یک سیستم بهداشت عمومی بسیار پیچیده در شهرهای بزرگ وجود دارد. برخی از بزرگترین بیمارستانهای دولتی این کشور به دانشکده های پزشکی دانشگاه وصل هستند ، اما آنهایی که در مناطق سیاهپوست سابق تفکیک شده قرار دارند ، شلوغ هستند. بسیاری از بیمارستانهای خصوصی گران تر فقط برای کسانی که درآمد بالاتری دارند ، که عمدتا سفیدپوست هستند ، قابل دسترسی هستند. همچنین پزشکان عمومی و متخصصان بیشترین نیازهای افراد مرفه را تأمین می کنند. در گذشته سیستم های رفاهی به طور جداگانه برای گروه های مختلف نژادی اداره می شد. ارزش حقوق بازنشستگی برای سفیدپوستان بیشتر ، برای سرخ پوستان و رنگین پوستان و برای سیاه پوستان پایین ترین بود. در اواخر دهه 1980 تفاوت ها کاهش یافت و طبق قانون اساسی 1996 حذف شد. دو مسئله مهم بر شرایط اجتماعی در آفریقای جنوبی عبارتند از نرخ بالای بیکاری سیاه پوستان و اختلاف گسترده بین سطح درآمد سیاه و سفید. در اوایل قرن 21، برآورد بیکاری سیاهپوستان بیشتر از نرخ بیکاری گروه هایی بود که قبلاً تحت عنوان آپارتاید به عنوان سرخپوستان و رنگین طبقه بندی شده بودند و به طور قابل توجهی بیشتر از نرخ بیکاری سفیدپوستان بود.

تحصیلات

آموزش مدرسه برای همه کودکان بین 7 تا 16 سال یا تا کلاس نهم ،اجباری است و به یکی از 11 زبان رسمی آغاز می شود. پس از کلاس دوم ، دانش آموزان شروع به یادگیری زبان دیگری می کنند. حق تحصیلات پایه در قانون اساسی تضمین شده است. این کشور دارای یک سیستم آموزشی ملی است که بر آموزش اجرا شده در استان ها نظارت دارد. سیستم مدارس شامل مدارس خصوصی و دولتی است. در دوران آپارتاید، مدارسی که توسط ادارات آموزش سفیدپوستان اداره می شدند دارای بهترین منابع در سیستم مدارس دولتی بودند و مدارس خصوصی سفیدپوست یارانه های دولتی قابل توجهی دریافت می کردند. اگرچه برخی از این مدارس پس از 1990 شروع به پذیرش دانش آموزان سیاهپوست کردند ، اما محدودیت ظرفیت و هزینه ها عموما سیاه پوستان را از مدارس دولتی سفیدپوست قدیمی دور نگه داشته است. مدارس خصوصی که بسیاری از آنها برنامه های آموزشی برتر را ارائه می دهند ، به دلیل هزینه زیاد برای اکثر سیاهپوستان تا حد زیادی غیرقابل دسترسی است. در تلاش برای رفع نابرابری های گذشته ، دولت منابع قابل توجهی را در جهت بهبود محیط فیزیکی و یادگیری سیستم مدرسه متعهد شده است. بدین منظور دولت یک برنامه درسی ملی جدید را در اوایل قرن 21 اجرا کرد. نرخ سواد در آفریقای جنوبی با استانداردهای آفریقایی بالا است. از سال 1970 ، نرخ سواد به چهار پنجم جمعیت افزایش یافته است. آفریقای جنوبی محل بسیاری از موسسات آموزش عالی است. قدیمی ترین و بزرگترین دانشگاه ها دانشگاه آفریقای جنوبی UNISA است که در کیپ تاون تأسیس شد اما اکنون در پرتوریا مستقر است و دوره های مکاتبات را به دو زبان انگلیسی و آفریقایی ارائه می دهد. قدیمی ترین دانشگاه ها دانشگاه های کیپ تاون ، فورت هار ، استلنبوش و ویتواترسرند (ژوهانسبورگ) هستند. سایر موسسات در آفریقای جنوبی شامل دانشگاه پرتوریا، دانشگاه ژوهانسبورگ و دانشگاه متروپولیتن نلسون ماندلا است. پس از مدتی دولت چندین موسسه جدید (دانشگاههای شمال ، زولولند ، کیپ وسترن ، دوربان وستویل ، و ویستا و دانشگاه پزشکی) را برای گروه های مختلف سیاهپوست تاسیس کرد همچنین سرزمین های بفوتاتسوانا ، ترانسکی و وندا که به طور رسمی مستقل بودند ، دانشگاه های خود را تأسیس کردند. دوره های حرفه ای و فوق لیسانس هنوز در دانشگاههای سفیدپوست سابق متمرکز بودند تا اینکه برنامه بازسازی بلند پروازانه در اوایل قرن 21 انجام شد.

رسانه و نشر

مطبوعات سفیدپوست در آفریقای جنوبی معاصر ، که دارای آزادی بیان برای سفیدپوستان هستند ، از دهه 1950 به بعد تحت محدودیت های فزاینده سیاسی و قانونی قرار گرفت و در دهه 1980 تحت سانسور شدید قرار گرفت. تلویزیون که در اواسط دهه 1970 معرفی شد و رادیو نقش مهمی را در جامعه آفریقای جنوبی تشکیل می دهند. تا زمان برداشته شدن محدودیت های اضطراری رسانه ها در فوریه 1990 ، دولت هر دو را به شدت تحت کنترل داشت و از آنها برای بیان دیدگاه های خود و مقابله با تهدیدات درک شده علیه نظام آپارتاید استفاده کرد. تعدادی از ایستگاه های رادیویی خصوصی از اواسط دهه 1990 در بازارهای اصلی شهری ایجاد شده اند و تولیدات تلویزیونی مستقل رایج شده است. برنامه نویسی به طور فزاینده ای برای بسیاری از گروه های زبانی و فرهنگی در کشور انجام می شود. انقلاب دیجیتال به طور چشمگیری آفریقای جنوبی را تحت تأثیر قرار داده است. اکثر نشریات اصلی ، به طور فزاینده ای در حال رشد شرکت ها و آژانس های دولتی هستند.

در انتها پیشنهاد می شود برای دریافت اطلاعات بیشتر در خصوص انواع راه های مهاجرت و کسب اطلاعات تکمیلی با شماره های موسسه بین المللی راد تماس گرفته و از مشاوره رایگان تلفنی بهره مند شوید.