معرفی کشور لهستان

لهستان کشوری در اروپای مرکزی است لهستان در یک چهارراه جغرافیایی واقع شده است که زمین های جنگلی شمال غربی اروپا را به خطوط دریایی اقیانوس اطلس و دشت های حاصلخیز مرز اوراسیا متصل می کند. در قرون وسطی اولیه ، شهرهای کوچک و شهرهای لهستان تحت سلطه موج های متوالی مهاجمان ، از آلمانی ها و بالت ها گرفته تا مغول ها قرار گرفتند. در اواسط دهه 1500 ، لهستان متحد بزرگترین ایالت اروپا و شاید قدرتمندترین کشور قاره بود. اما دو قرن و نیم بعد بین (1772-1918) لهستان در میان امپراتوری های مدعی روسیه ، پروس و اتریش تقسیم شد. با این حال ، حتی در زمان بحران ملی ، فرهنگ لهستانی همچنان قوی بود. آرمانهای انقلابی لهستان که توسط میهن پرستان برجسته ای مانند Kazimierz Pułaski و Tadeusz Kościuszko انجام شده بود ، ایده انقلاب آمریکا را به اطلاع آنها رساند. قانون اساسی لهستان در سال 1791 ، قدیمی ترین قانون در اروپا ، به نوبه خود آرمان های انقلاب آمریکا و فرانسه را در بر می گرفت. لهستانی ها بعدها به تعداد زیادی در ایالات متحده ، کانادا ، آرژانتین و استرالیا مستقر شدند و فرهنگ خود را با خود به آنجا بردند. لهستان در طول قرن بیستم به شدت آسیب دید. جنگ جهانی دوم بسیار خسارت بار بود ، زیرا جمعیت یهودیان لهستان تقریباً به طور کامل در هولوکاست نابود شد و میلیون ها لهستانی غیر یهودی نیز کشته شدند. با سقوط رایش سوم ، لهستان بار دیگر استقلال خود را از دست داد و به یک کشور اقماری کمونیستی اتحاد جماهیر شوروی تبدیل شد. در اواخر دهه 1970 ، کارگران کارخانه های کشتی سازی گدانسک ، یک جنبش سراسری به نام همبستگی تشکیل دادند. در می 1989 دولت لهستان به همراه رژیم های کمونیستی در سراسر شرق اروپا سقوط کرد و تبدیل سریع لهستان به یک دموکراسی را آغاز کرد. در اواخر قرن 21 ، لهستان یک دموکراسی مبتنی بر بازار بود و هم عضو ناتو (سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) و هم اتحادیه اروپا (اتحادیه اروپا) بود که به شدت با اروپای غربی متحد شده بود. لهستان که سرزمینی با زیبایی چشمگیر است ، توسط جنگل ها و رودخانه های بزرگ ، دشت های وسیع و کوه های بلند مشخص شده است. ورشو ، پایتخت این کشور ، ساختمانهای مدرن را با معماری تاریخی ترکیب می کند ، که بیشتر آنها در طول جنگ جهانی دوم آسیب زیادی دیدند ، اما از آن پس در یکی از بزرگترین پروژه های بازسازی در تاریخ اروپا بسیار موفق بازسازی شده است. سایر شهرهای دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی عبارتند از: پوزنان ، محل اولین اسقف اعظم لهستان. گدانسک ، یکی از فعالترین بنادر در دریای شلوغ بالتیک ؛ و کراکوف ، مرکز تاریخی هنر و آموزش و خانه پاپ جان پل دوم ، که برای لهستانی ها مبارزه کشور خود را برای استقلال و صلح در دوران معاصر نشان داد. لهستان در مرکز قاره اروپا قرار دارد ، تقریباً بین عرضهای جغرافیایی 49 درجه و 55 درجه شمالی و طولهای جغرافیایی 14 درجه و 24 درجه .از شمال با دریای بالتیک و از شمال شرقی با روسیه هم مرز است و در شرق توسط بلاروس و اوکراین احاطه شده است. مرزهای کنونی این شور ، به طول 2188 مایل (3.538 کیلومتر) ، در سال 1945 ترسیم شد. به جز مناطق کوهستانی جنوبی ، این کشور تقریباً از مناطق پست در دشت شمال اروپا تشکیل شده است. چشم انداز طبیعی لهستان را می توان به طور کلی به سه گروه تقسیم کرد: مناطق پست ، ارتفاعات و کوه ها. لهستان دارای ویژگی های مشترک با شرق اروپا است ، اما بقیه این کشور از نظر ساختار ، آب و هوا و ویژگی پوشش گیاهی با اروپای غربی مرتبط است. میانگین ارتفاع کل کشور تنها 568 پا (173 متر) از سطح دریا است. وسعت بزرگ و اغلب یکنواخت دشتهای لهستان ، از ذخایر زمین شناسی اخیر تشکیل شده است که در حوضه وسیع ساختاری قرار گرفته اند. در اطراف لبه شمالی کارپاتها مجموعه ای از حوضچه های ساختاری وجود دارد که کمربند کوهی را از توده ساختاری بسیار قدیمی تر یا سرزمین اصلی جدا می کند. ساختار برجسته را می توان به طور خاص به مجموعه ای از مناطق شرقی-غربی تقسیم کرد. در شمال باتلاق ها و تپه های شنی سواحل دریای بالتیک قرار دارند. ناحیه سوم شامل دشت های مرکزی است که توسط نهرهایی که از یخچال های طبیعی در حال عقب نشینی ایجاد شده اند ایجاد شده است. در امتداد مرز جنوبی کشور رشته کوههای سودنت و کارپات و کوهپایه های آنها قرار دارد. دشت ساحلی بالتیک در شمال لهستان از آلمان تا روسیه امتداد دارد و منطقه ای کم ارتفاع ساخته شده از رسوبات مختلف را تشکیل می دهد. این استان عمدتا توسط استان باستانی پومرانیا (پومورزه) اشغال شده است ، نام آن به معنی "در امتداد دریا" است. خط ساحلی بالتیک که به ندرت دچار تورفتگی شده بود در اثر موج پس از عقب نشینی ورقه یخ و بالا آمدن سطح دریا شکل گرفت. خلیج پومرانی (پومورسکا) در غرب و خلیج گدانسک در شرق دو ورودی اصلی هستند. در خلیج گدانسک ، رودخانه ویستولا (ویسلا) یک دلتای بزرگ را تشکیل می دهد. مراکز اصلی شهری بنادر شچسین در ادر پایین و گدانسک و گدینیا در شرق هستند. بخش مرکزی دشت ساحلی بالتیک کم جمعیت است فقط بنادر ماهیگیری کوچکی وجود دارد که Kołobrzeg مهمترین آنها است و چشم انداز زیبایی دارد. دره های وسیع رودخانه منطقه را به سه قسمت تقسیم می کند: دریاچه پامرانین ؛ دریاچه ماسوریان در شرق و لهستان بزرگ. شهرکهای بزرگتر و راههای ارتباطی اصلی این منطقه در دره های رودخانه و در امتداد آن قرار دارد. بقیه منطقه بیشتر جنگلی و کم جمعیت است. تنها قسمت شرقی دریاچه لهستان بزرگ دارای کشاورزی توسعه یافته است. دشتهای وسیع مرکزی شامل ویژگیهای برجسته جداگانه ای است که بر اساس قدیمی ترین یخچالها شکل گرفته است . تقریباً کل منطقه لهستان به دریای بالتیک می رود ، نیمی از آن از طریق رودخانه ویستولا و یک سوم از طریق رودخانه اودر عبور می کند.

شرایط اقلیمی لهستان

انواع مختلف توده های هوا بر فراز لهستان تأثیر می گذارد. عناصر اصلی دخیل عبارتند از توده های هوایی اقیانوسی از غرب ، هوای قطبی سرد از اسکاندیناوی یا روسیه و هوای گرمتر و نیمه گرمسیری از جنوب. در زمستان ، هوای قطبی قاره ای غالباً غالب می شود و یخبندان را به همراه دارد. هوای گرم ، خشک ، نیمه گرمسیری و قاره ای اغلب روزهای دلپذیری را در اواخر تابستان و پاییز به ارمغان می آورد. آب و هوای کلی لهستان بسیار متغیر بین انواع دریایی و قاره ای است. شش فصل را می توان به وضوحدر این کشور تشخیص داد: یک زمستان برفی یک تا سه ماهه. بهار اولیه یک یا دو ماهه ، با شرایط متناوب زمستانی و شبیه بهار ؛ بهار غالباً آفتابی ؛ تابستانی گرم با باران و آفتاب فراوان ؛ پاییز آفتابی و گرم ؛ و یک دوره مه آلود و مرطوب که نشان دهنده نزدیک شدن زمستان است. آفتاب در تابستان به بالاترین میزان خود در بالتیک و در زمستان به کارپات ها می رسد و میانگین دمای سالانه از 46 درجه فارنهایت (8 درجه سانتی گراد) در مناطق پست غربی جنوب غربی تا 44 درجه فارنهایت (7 درجه سانتی گراد) در شمال شرقی متغیر است. آب و هوای کوه ها بر اساس ارتفاع تعیین می شود. میانگین بارندگی سالانه حدود 24 اینچ (610 میلی متر) است ، اما در کوه ها این رقم به 31 تا 47 اینچ (787 تا 1،194 میلی متر) می رسد و در دشت های مرکزی به حدود 18 اینچ (457 میلی متر) می رسد. در زمستان ، برف تقریباً نیمی از بارش کل دشت ها و تقریباً همه آن را در کوه ها تشکیل می دهد.

پوشش گیاهی

پوشش گیاهی لهستان که از آخرین عصر یخبندان توسعه یافته است شامل حدود 2250 گونه از گیاهان است. عناصر هلارکتیک (یعنی عناصر مربوط به کمربند معتدل نیمکره شمالی) در بین گیاهان بذری غالب هستند. در محدوده های شمال شرقی درختان خاص به ویژه راش ، صنوبر و انواع بلوط معروف به دمگل رشد می کنند. بیش از یک چهارم کشور جنگلی است و بیشتر مساحت آن به عنوان اموال عمومی کنار گذاشته شده است. در کوهها پوشش گیاهی به نسبت ارتفاع تعیین می شود.

محیط زیست

صنعتی شدن سریع پس از جنگ جهانی دوم در لهستان و همچنین در جمهوری چک ، اسلواکی و شرق آلمان ، بسیاری از مناطق این کشور را به شدت آلوده کرد. در اواخر قرن بیستم ، آکادمی علوم، لهستان را یکی از آلوده ترین کشورهای جهان توصیف کرد. به ویژه سیلسیای فوقانی و کراکوف دارای بالاترین سطح آلودگی آب و هوا در اروپا بودند. چندین منطقه دیگر در مرکز لهستان ، جایی که سیمان تولید می شود و زغال سنگ قهوه ای سوزانده می شود نیز آلوده شده است. رودخانه های اصلی این کشور به شدت آلوده به پساب های صنعتی و شهری هستند و شهرهای لهستان و شهرهای بزرگتر منابع اصلی آلودگی هستند و سطوح بسیار بالاتری از بیماریهای تنفسی و مرگ و میر نوزادان در این مناطق به دلیل تخریب محیط زیست گزارش شده است. آلودگی همچنین باعث کاهش عملکرد محصولات زراعی شده و بر رشد درختان در بسیاری از جنگلهای سودنت و غرب کارپات تأثیر منفی گذاشته است. مشکلات تخریب محیط زیست تا اوایل دهه 1970 به طور رسمی شناخته نشده بود و تا زمانی که جنبش همبستگی در اوایل دهه 1980 شروع به مبارزه نکرد ، به آن پرداخته نشد. با این حال ، کاهش قابل توجه انتشار آلاینده ها در نتیجه سقوط سریع تولیدات صنعتی در اوایل دهه 1990 ، پس از کنارگذاشتن کمونیسم و ایجاد اصلاحات اقتصادی رخ داد. در طول این دهه دولت سیاست های ضد آلودگی مانند بستن آسیب رسان ترین کارخانه های صنعتی را اجرا کرد.

مردم لهستان

پیش از جنگ جهانی دوم ، سرزمین های لهستان به دلیل غنا و تنوع جوامع قومی خود مورد توجه قرار گرفت. استانهای سنتی Silesia و Pomerania محل اقلیت قابل توجهی از آلمانی ها بودند. در همه شهرهای این کشور، توده های زیادی از یهودیان ییدیش زبان وجود داشت. اقلیت های لهستانی قابل توجهی در داگاوپیلس (در لتونی) ، مینسک (در بلاروس) و کیف (در اوکراین) وجود داشت. با این حال ، جنگ تعداد زیادی از مردم را کشت ، مهاجرت های گسترده را تسریع کرد و مرزها را به طور اساسی تغییر داد، در نتیجه جمعیت لهستان به یکی از همگن ترین اقوام جهان تبدیل شد. تقریباً همه مردم لهستان مدعی ملیت لهستانی هستند و زبان مادری آنها لهستانی است. در حال حاضر ، در قرن 21 ، اکثر جوامع غیر لهستانی پراکنده شده اند اما در استانهای مرزی ، در درجه اول در جنوب ، ساکن هستند. اوکراینی ها در مناطق مختلف جنوب غربی و شمالی پراکنده شده اند. در سیلسیا ، بخش قابل توجهی از مردم تمایل دارند که خود را با توجه به شرایط سیاسی ، سیلسیایی یا آلمانی اعلام کنند. تعداد کمی اسلواکی ، چک و ارمنی وجود در این کشور وجود دارد.

زبانهای مردم لهستان

زبان رسمی این کشور، لهستانی (همراه با دیگر زبانهای لخیتی و چک ، اسلواکیایی ، و سوربیایی) است این زبان دارای گویشهای متعددی است که در اصل با تقسیمات قبیله ای قدیمی مطابقت دارد، مهمترین آنها (از نظر تعداد گویندگان) عبارتند از یک نوع زبان که لهستانی (در شمال غربی صحبت می شود) و نوع دیگر از زبان لهستانی که(در جنوب شرقی صحبت می شود) مازوویان و سیلسی. مازوویان برخی ویژگی ها را با کاشوبیان ، که تعداد سخنرانان باقی مانده آن تنها چند هزار نفر است ، که درصد کمی از قوم کاشوبیایی در کشور است ، به اشتراک می گذارد. در سایر نقاط ، زبان لهستانی تحت تأثیر تماس با زبانهای خارجی قرار گرفته است. پس از 1945 ، در نتیجه آموزش همگانی و مهاجرت های گسترده ، استفاده کامل از زبان لهستانی استاندارد بسیار زیاد شد ، اگرچه گویش های منطقه ای همچنان پابرجاست. در سرزمین های غربی و شمالی ، که در نیمه دوم قرن بیستم به طور وسیعی توسط لهستانی ها از اتحاد جماهیر شوروی اسکان داده شده به زبانی ویژه استانهای شرقی سابق صحبت می کنند. تعداد کمی از مردم بلاروسی ، اوکراینی و آلمانی و همچنین رومانی صحبت می کنند.

مذهب

اکثریت قریب به اتفاق جمعیت لهستان کاتولیک رومی هستند و تعداد زیادی از آنها کاتولیک هستند. اگرچه این کشور ادعای مذهبی رسمی ندارد ، لهستان یکی از یکنواخت ترین کشورهای کاتولیک در جهان است و کلیسای کاتولیک روم در لهستان از اعتبار اجتماعی و نفوذ سیاسی زیادی برخوردار است. به دنبال جنگ جهانی دوم ، در دوران کمونیسم ، تمام نهادهای مذهبی تحت کنترل دولت قرار گرفتند و در عمل، کلیسای کاتولیک روم از استقلال کامل برخوردار بود. اقلیت های مذهبی ، گرچه از سیاست های کاتولیک ضد رومی دولت کمونیست تشویق شده بودند ، اما به جز در مناطق محلی به سختی قابل مشاهده بودند. نفوذ کلیسای کاتولیک پس از سقوط کمونیسم در لهستان در سال 1989 بیشتر شد ، و این منجر به مشارکت بیشتر آن در مدارس دولتی و جایگزینی قانون لیبرال سقط جنین در کشور ، تا سال 1993 ، با قوانین بسیار محدود کننده شد. کلیسای ملی کاتولیک لهستان ، که شاخه ای تفرقه انگیز از کاتولیک رومی بود ، علیرغم حمایت شدید دولت پس از جنگ جهانی دوم ، هرگز از حمایت مردمی برخوردار نشد. قانون اساسی سال 1997 آزادی مذهب را تضمین می کند. لهستان دارای جوامع باقیمانده از یهودیان لهستانی است که کنیسه ها و فعالیت های مذهبی آنها توسط دولت کمونیستی رسماً مجاز شده است. تقریباً مردمانی مسلمان در لهستان وجود دارد که عمدتا در شرق و نزدیک بیالیستوک حضور دارند.

الگوهای اسکان

جامعه لهستانی از زمان جنگ جهانی دوم توسط دو جنبش بزرگ متقابل دگرگون شده است: رشد طبقه کارگر صنعتی غالب و ادامه حرکت کشاورزان از مناطق روستایی به شهرها. در حالی که در سال 1946 تقریباً دو برابر جمعیت مردم شهرها در روستاها وجود داشت ، در اواخر دهه 1960 این جمعیت به طور مساوی تقسیم شد. در حال حاضر حدود سه پنجم جمعیت کشور شهرنشین هستند. کارگران و کشاورزان محلی ، که تمایل به زندگی در حومه مناطق صنعتی داشتند ، از هر دو جنبش سود بردند: در حالی که بخشی از خانواده مزرعه را نگهداری می کردند ، سایر اعضای خانواده در کارخانه های محلی دستمزد می گرفتند. تا اواسط قرن بیستم ، الگوی سکونت روستایی از نقاط مختلف لهستان به نقطه دیگر بسیار متفاوت بود. در مرکز و شرق کشور ، بسیاری از روستاها کوچک و از نظر شکل نامنظم بودند و منشاء خود را به عنوان خوشه های خودکفا از کشاورزان و دامداران که در پاکسازی جنگل ها مستقر شده بودند ، منعکس می کردند. بسیاری از خانه ها در مرکز، شرق و جنوب از چوب ساخته شده بودند. اما از دهه 1950 تغییرات قابل توجهی ایجاد شد. ورشو بزرگترین شهر لهستان است و جمعیت آن دو برابر شهر لودا ، شهر پرجمعیت بعدی است. ورشو از یک هسته تاریخی کوچک در ساحل غربی رودخانه ویستولا تشکیل شده است که عملاً توسط نازی های آلمان در جریان قیام ورشو در آگوست 1944 تخریب شد و تا حد زیادی بازسازی شد. حدود 85 درصد از ساختمانهای شهر ، از جمله بسیاری از ساختمانهای اصلی ، در جنگ جهانی دوم ویران شده بودند و بسیاری از شهرها متعلق به دوره ای از 1950 است. در دهه 1990 مرکز شهر ورشو رونق ساخت و ساز را تجربه کرد و چندین هتل بلند و ساختمان اداری به آن افزوده شد ، همزمان ساختن خانه ها و ویلاها در حومه شهر آغاز شد. مراکز تاریخی شهر قرون وسطایی ورشو و کراکوف از سوی سازمان آموزشی ، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) به عنوان میراث جهانی تعیین شده اند. در مقابل ، Łódź ، دومین شهر بزرگ لهستان ، مربوط به قرن 19 است ، زمانی به سرعت رشد کرد و به یکی از مهمترین مراکز صنعت نساجی در امپراتوری روسیه تبدیل شد.

روند جمعیتی

جمعیت لهستان در طول جنگ جهانی دوم و بلافاصله پس از آن تغییر کرد. در سال 1939 نزدیک به 35 میلیون نفر در مرزهای لهستان زندگی می کردند ، اما تا سال 1946 فقط حدود 24 میلیون نفر در مرزهای جدید این کشور زندگی کردند. کاهش حدود 11 میلیون نفر را می توان عمدتا ناشی از تلفات جنگ و تا حدی تغییرات مرزها دانست. تلفات جنگ لهستان موضوعی است که مورد مناقشه قرار می گیرد. آمار رسمی ، که در سال 1947 صادر شد ، 6،028،000 (حدود 3،000،000 از آنها یهودیان لهستانی) بود ، اگرچه منحصراً به تلفات در مرزهای پس از جنگ اشاره داشت. در نتیجه تغییرات در مرزها ، میلیون ها آلمانی از سال 1946 تا 1947 به اجبار اخراج شدند. از سوی دیگر ، میلیون ها لهستانی از سرزمین های لهستانی سابق که در همان دوره به اتحاد جماهیر شوروی ملحق شده بودند ، منتقل شدند. تخمین زده می شود که 500000 اوکراینی و بلاروس نیز به اتحاد جماهیر شوروی منتقل شدند. در همان زمان ، جنبش های گسترده داخلی در مناطق جدید شمالی و غربی وجود داشت. تلفات و تحرکات جمعیت در این مقیاس باعث ایجاد تحریفات طولانی مدت در ساختارها و روندهای جمعیتی شد. با این حال ، این نسل بلافاصله پس از جنگ دارای نرخ زاد و ولد بی سابقه ای بود و جمعیت دوباره به سرعت در حال افزایش بود ، به ویژه در مناطق شمالی و غربی کشور ، و به سطح قبل از جنگ خود در سال 1977 بازگشت. نرخ زاد و ولد پس از اوایل دهه 1980 به شدت کاهش یافت و رشد جمعیت کند شد و در اوایل قرن 21 ، میزان افزایش طبیعی (توازن تولد در برابر مرگ) تقریباً صفر بود. مهاجرت یکی از ویژگی های دائمی زندگی لهستانی ها در بیشتر قرن های 19 و 20 بود. با این حال ، بیشتر مردم به دلایل اقتصادی این کشور را ترک کرده اند. مهاجران لهستانی از اواسط قرن نوزدهم به مناطق صنعتی جدید اروپا و بعداً به ایالات متحده و کانادا نقل مکان کردند.

اقتصاد لهستان

قبل از جنگ جهانی دوم ، لهستان یک اقتصاد بازار آزاد بود که عمدتاً بر پایه کشاورزی بنا شده بود اما دارای چند مرکز مهم تولید و معدن بود. پس از آغاز حکومت کمونیستی در دهه 1940 ، این کشور به طور فزاینده ای صنعت فرماندهی دولتی را بر اساس مدل شوروی توسعه داد. این سازمان در چارچوب محکم Comecon شورای کمک اقتصادی متقابل) ، سازمانی از کشورهای بلوک شرق که تحت سلطه اتحاد جماهیر شوروی بودند ، عمل می کرد. از اواسط دهه 1970 اقتصاد لهستان با رشد محدود دست و پنجه نرم کرد ، عمدتا در نتیجه زیرساخت های صنعتی قدیمی ، یارانه های دولتی که تولید ناکارآمد را پوشانده بود و دستمزد هایی که به طور مصنوعی نسبت به بهره وری بالا بود. در اواخر دهه 1980 افزایش کسری بودجه دولتی و تورم بیش از حد باعث ایجاد بحران اقتصادی شد. با سقوط کمونیسم، اقتصاد لهستان به طور فزاینده ای درگیر اقتصاد جهانی بازارمحور شد که برای آن مناسب نبود. به منظور دستیابی به ثبات اقتصادی ، دولت پسا کمونیستی رویکردی موسوم به "شوک درمانی" را معرفی کرد که هم برای کنترل تورم و هم برای تسریع رشد لهستان به اقتصاد بازار کمک می کرد. به عنوان بخشی از آن برنامه ، دولت دستمزدها را مسدود کرد ، کنترل قیمت ها را حذف کرد ، یارانه ها را به شرکت های دولتی حذف کرد و به شرکت های خصوصی بزرگ اختصاص داد. در نتیجه ، در اوایل دهه 1990 ، تولید صنعتی و تولید ناخالص داخلی به میزان قابل توجهی کاهش یافت و تولیدات کشاورزی نیز به دلیل خشکسالی افت کرد. بیکاری افزایش یافت و از هر هفت لهستانی یکی را تحت تأثیر قرار داد. با این حال ، تورم شروع به کاهش کرد ، از 250 درصد در سال 1990 به 10 درصد در سال 2000. تراز پرداخت های لهستان (تا حدی در نتیجه بخشیدن بدهی ها) بهبود یافت و این کشور یکی از اقتصادهای پیشرو بلوک شرق سابق شد. بیکاری ، که در ابتدای دهه بالا بود ، در اواخر دهه 1990 برطرف شد و به سطوح مشابه در اروپای غربی در 1997-1998 (یعنی حدود 10 درصد) رسید. با این حال ، درصد بیکاران در اوایل قرن 21 بار دیگر افزایش یافت و در سال 2003 ، هنگامی که رکود اقتصاد لهستان با کند شدن اقتصاد جهانی تسریع شد ، از 18 درصد بالاتر رفت. با این وجود ، اقتصاد لهستان به سرعت به مسیر خود بازگشت و به رشد خود ادامه داد حتی در طول بحران مالی جهانی 2008-2009 ، زمانی که لهستان تنها کشور اروپایی بود که اقتصادش به رکود نرسید. تا سال 2007 نرخ بیکاری به زیر 10 درصد کاهش یافته بود. مشخص شد که خصوصی سازی برخی از صنایع بزرگ لهستان یک روند کند است. در دوران کمونیسم ، شاخه های اصلی صنعت ، خدمات و تجارت مستقیماً متعلق به دولت بود. علاوه بر این ، حدود سه چهارم زمین های کشاورزی لهستان متعلق به بخش خصوصی است. پس از سقوط کمونیسم ، صنعت و کشاورزی به طور فزاینده ای خصوصی شدند. در اوایل دهه 1990 ، بیش از نیمی از اقتصاد لهستان در مالکیت خصوصی بود و خصوصی سازی شرکت های بزرگتر پیچیده تر بود. تعدادی از آنها به شرکت های سهامی و با مسئولیت محدود تبدیل شدند. رای توزیع مالکیت در آنها ، برنامه خصوصی سازی انبوه در سال 1994 معرفی شد ، که 15 صندوق سرمایه گذاری ملی NIFs ایجاد کرد تا به عنوان شرکت های سهامی برای بیش از 500 شرکت بزرگ و متوسط خصوصی سازی عمل کنند. لهستانی ها توانستند سهام این صندوق ها را با قیمت اسمی خریداری کنند. تا سال 2001 بیش از 6800 شرکت دولتی در روند خصوصی سازی مشارکت داشتند و بخش خصوصی بیش از 70 درصد تولید ناخالص داخلی را به خود اختصاص داد. بر اساس برخی برآوردها ، تا سال 2012 سهم بخش خصوصی از تولید ناخالص داخلی بین 80 تا 85 درصد افزایش یافته است. در لهستان پسا کمونیستی ، با گسترش مشاغل خصوصی ، تعداد کمی از مردم ثروتمند شدند و طبقه متوسط متشکل از کارآفرینان و متخصصان شهری ظهور کردند. با این حال ، بسیاری از مردم ، به ویژه افرادی که درآمد ثابتی دارند ، دچار افت شدید سطح زندگی خود شدند. جنایت ، مصرف مواد مخدر و فساد نیز افزایش یافت ، اما چنین مشکلاتی در دیگر نقاط اروپا غیر معمول نیست. همچنین ، ثروت بیشتری در استانهای غربی نزدیک آلمان نسبت به مناطق شرقی نزدیک بلاروس و اوکراین یافت شد. با گذر از مالکیت خصوصی و اقتصاد بازار ، لهستان به طور فزاینده ای با سازمان های اقتصادی و سیاسی بین المللی درگیر شد. در سال 1991 به شورای اروپا پیوست. در سال 1995 عضو سازمان تجارت جهانی شد. و در سال 1996 به سازمان همکاری و توسعه اقتصادی پیوست. این کشور در سال 1999 به همراه مجارستان و جمهوری چک به عضویت کامل در ناتو (سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) درآمد.

کشاورزی ، جنگلداری و ماهیگیری

کشاورزی لهستان در بلوک شوروی منحصر به فرد بود زیرا مزارع خصوصی بیشتر تولید کل را به خود اختصاص می دادند. مساحت اکثر مزارع خصوصی کمتر از 12 هکتار است. با افزایش قیمت محصولات صنعتی ، درآمدهای مزارع پس از کمونیست در لهستان به سرعت کاهش یافت و غذاهای فرآوری شده از اروپای غربی به شدت با محصولات لهستانی با کیفیت پایین رقابت کردند. بسیاری از مزارع دولتی بعد از سال 1989 از بین رفتند ، همچنین سیستم خرید دولتی که بخش عمده ای بر آن تکیه می کردند ، فرو ریخت. با این وجود ، لهستان همچنان یکی از بزرگترین تولید کنندگان چاودار و سیب زمینی در جهان است و سایر محصولات اصلی شامل گندم و چغندر قند است. کیفیت خاک در این کشور متفاوت است و خاک در قسمتهای وسیعی از لهستان مرکزی و شمالی تا حدودی ضعیف تر است. از آنجا که لهستان در اواسط دهه 1990 به طور فزاینده ای در اقتصاد جهانی ادغام شد ، حدود نیمی از صادرات کشاورزی آن به اتحادیه اروپا انجام شد. حدود چهار پنجم زمین های جنگلی کشور توسط درختان مخروطی اشغال شده است و کاج و صنوبر مهم ترین آنها هستند. صنعت ماهیگیری در لهستان کوچک است و کل صید ماهی بین 200،000 تا 300،000 تن در سال است.

منابع و قدرت

لهستان از منابع طبیعی نسبتاً خوبی برخوردار است. دارایی معدنی اصلی آن زغال سنگ است ، اگرچه زغال قهوه ای نیز استخراج می شود. با این حال ، در اواخر قرن بیستم ، هزینه استخراج در بسیاری از معادن بیش از سود بود. کاهش قیمت ها و چالش های خصوصی سازی ، سطح تولید را کند کرده است. سایر منابع سوخت شامل مقادیر کمی نفت و ذخایر نسبتاً زیاد گاز طبیعی است همچنین گوگرد دومین ماده معدنی مهم لهستان است. لهستان همچنین دارای ذخایر مهمی از مواد معدنی فلزی مانند روی است و یکی از بزرگترین تولید کنندگان مس و نقره در جهان است.

انرژی

در دهه 2010 تقریباً نه دهم انرژی لهستان توسط نیروگاه های حرارتی تامین می شد که توسط ذغال سنگ و سنگ قهوه ای تولید می شد. منابع تجدیدپذیر حدود یک دهم دیگر از انرژی تولیدی کشور را شامل می شود. گاز طبیعی تا حد زیادی جایگزین گاز تولیدی شده است. لهستان تقریباً تمام نفت و فرآورده های نفتی خود را وارد می کند. در اوایل قرن 21 ، سوخت های معدنی بین یک بیستم تا یک دهم کل واردات را تشکیل می دادند. از سوی دیگر ، حدود یک پانزدهم برق تولید شده در لهستان صادر میشد.

ساخت و تولید

در دوره حکومت کمونیستی ، پیشرفتهای چشمگیر در تولید صنعتی تا حدودی تحت تأثیر کمبودهای کیفیت و مشکلات سازمان قرار گرفت. علاوه بر این ، تولید صنعتی در لهستان که تقریباً تنها با نیازهای کمی اداره می شود و وابسته به مواد اولیه ارزان قیمت است تا حد زیادی ناکارآمد و برای رقابت در بازار جهانی بسیار ضعیف بود. تولید صنعتی پس از فروپاشی کمونیسم به شدت کاهش یافت. با شروع کاهش صنعت لهستان، تولید بهبود یافت و در اواسط دهه 1990 تولید حدود دو پنجم تولید ناخالص داخلی را به خود اختصاص داد. شاخه های اصلی بخش تولید عبارتند از: ماشین آلات و تجهیزات حمل و نقل ، محصولات غذایی ، فلزات و محصولات فلزی ، مواد شیمیایی ، نوشیدنی ها، تنباکو و منسوجات و پوشاک.

امور مالی لهستان

در دوران کمونیسم ، تمام موسسات مالی از سال 1944 تا 1945 متعلق به دولت بودند و بعد از 1949 بخشی جدایی ناپذیر از برنامه ریزی متمرکز اقتصادی را تشکیل می دادند. بانک ملی لهستان به عنوان عامل اصلی سیاست مالی دولت عمل می کرد و همه چیز را از پول گرفته تا دستمزد و قیمت ها ، اعتبار ، سرمایه گذاری و مشاغل دقیق همه شرکت های دولتی مدیریت می کرد. در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 90 ، صنعت بانکداری دوباره سازماندهی شد. بانک ملی به یک بانک مرکزی مستقل تبدیل شد و مسئولیت تنظیم بخش بانکی و ارز را بر عهده داشت. تا سال 2000 حدود 75 بانک خصوصی در این کشور وجود داشت. با توجه به نیازهای بانک دولتی ، نرخ ارز در برابر ارزهای خارجی انعطاف پذیر بود. پس از پیوستن به اتحادیه اروپا در سال 2004 ، لهستان آماده ورود به منطقه اقتصادی اتحادیه اروپا و پذیرش یورو به عنوان واحد پول خود شد. لهستان در سال 1991 در ورشو بورس اوراق بهادار ایجاد کرد و تا پایان سال 2001 حدود 230 شرکت در آن فهرست شده بودند. در دهه اول عصر پست کمونیستی ، لهستان بیشتر از سایر کشورهای سابق سوسیالیست اروپا سرمایه گذاری مستقیم خارجی دریافت کرد و از 89 میلیون دلار در سال 1990 به 10.6 میلیارد دلار در سال 2000 رسید.

تجارت

سقوط کمونیسم تجارت لهستان را تحت تأثیر قرار داد ،از جمله صادرات زغال سنگ و ماشین آلات به اتحاد جماهیر شوروی و شرق اروپا. در سال 1990 ، آلمان از اتحاد جماهیر شوروی به عنوان شریک تجاری اصلی لهستان پیشی گرفت و تا سال 2001 آلمان یک چهارم واردات لهستان و یک سوم صادرات آن را به خود اختصاص داد. تا سال 2010 بین یک پنجم تا یک چهارم واردات لهستان از آلمان انجام می شد و سهم آلمان از صادرات لهستان به کمتر از سه دهم کاهش یافته بود. چین ، ایتالیا ، فرانسه ، انگلستان ، جمهوری چک ، روسیه و هلند نیز برای تجارت لهستان مهم هستند. ماشین آلات ، فلزات ، منسوجات و پوشاک ، زغال سنگ و مواد غذایی بخش عمده ای از صادرات را تشکیل می دهند و ماشین آلات ، مواد شیمیایی و سوخت عمده واردات هستند. آلمان بزرگترین بازار برای همه دسته های صادراتی است ، در حالی که روسیه هنوز مهمترین منبع واردات انرژی است و آلمان و ایتالیا به عنوان منابع اصلی ماشین آلات و مواد شیمیایی خارجی عمل می کنند.

خدمات

صنعت خدمات در دهه پایانی قرن بیستم با نرخ حدود 4 درصد از تولید ناخالص داخلی در سال بسیار گسترش یافت. رشد و پیشرفت در بخش خدمات مالی ، خرده فروشی ، مسافرت و گردشگری مشهود بود. در آغاز قرن بیست و یکم ، صنعت خدمات حدود دو سوم تولید ناخالص داخلی این کشور را به خود اختصاص داد و کمتر از نیمی از نیروی کار لهستان را مشغول به کار کرد. در سال 2005 گردشگری حدود 6 میلیارد دلار به اقتصاد لهستان کمک کرد و اکثر گردشگران خارجی از آلمان و جمهوری چک وارد این کشور شدند.

کار و مالیات

در سیستم کمونیستی ، اتحادیه ها ، که توسط صنایع مختلف سازماندهی شده بودند ، باید توسط دولت و حزب تأیید می شدند. از آنجا که دولت یک کارفرمای انحصاری در تمام شاخه های مهم صنعت بود می توان ادعا کرد که اتحادیه های کارگری اتحادیه های کارفرمایی بودند. ناآرامی های گسترده کارگری در سال 1981 منجر به اعلام حکومت نظامی در ماه دسامبر و دستگیری و بازداشت رهبر همبستگی و دیگران شد. به دنبال مشروعیت سیاسی همبستگی ، والسا ، که در سال 1983 جایزه نوبل صلح را دریافت کرده بود ، اولین رئیس جمهور منتخب مستقیم لهستان شد. لهستان در اوایل دهه 1990 سیستم مالیات خود را اصلاح کرد ، در درجه اول از طریق قانونی که در ژانویه 1993 تصویب شد و مالیات بر گردش مالیات را جایگزین مالیات بر ارزش افزوده کرد. مشاغل کوچک و برخی از مالیات دهندگان از پرداخت این مالیات بر ارزش افزوده معاف بودند و این مالیات برای برخی مواد غذایی ، داروها و صادرات اعمال نمی شد. همچنین در سال 1993 ، مالیات غیر مستقیم وضع شد و نرخهای بالاتری برای محصولات دخانی و خودروها اعمال شد.

سلامت و رفاه

مراقبت های بهداشتی در لهستان تا حد زیادی توسط وزارت بهداشت و رفاه اجتماعی اداره می شود ، که بر بخش های بهداشتی دولت های منطقه نظارت می کند. اقدامات و خدمات پزشکی و دندانپزشکی خصوصی پس از سقوط کمونیسم گسترش یافت و صنعت داروسازی نیز خصوصی شد. به طور کلی ، سیستم مراقبت های بهداشتی در طول دهه 1990 در حال گذار بود و خدمات پزشکی در دوره های بحران عمومی اقتصادی دچار مشکل شد. در سال 1999 دولت یک اصلاح بزرگ در سیستم مراقبت های بهداشتی جهانی آغاز کرد. در دوران کمونیسم ، بیمه خدمات درمانی برای همه کارگران و اعضای خانواده آنها و همچنین مستمری بگیران ، معلولین ، دانشجویان و دیگران به صورت رایگان انجام می شد. ارائه خدمات به بیکاران به عنوان بخشی از اصلاحات اقتصادی 1989 تا 1990 ایجاد شد. در سالهای 1990 تا 2000 شیوع بسیاری از بیماریها ، از جمله سرخک ، اوریون ، بیماریهای مقاربتی و سالمونلا ، به سرعت کاهش یافت ، اما سایر بیماریها ، مانند آنفولانزا و اختلالات روانی و رفتاری ، در این دوران افزایش یافت.

مسکن

در نتیجه برنامه شهرنشینی که در دهه 1940 آغاز شد ، شهرهای لهستان تحت تأثیر کارگران مهاجر از حومه قرار گرفتند و تقاضا برای مسکن بسیار بیشتر از عرضه بود. در مناطق شهری ، طرح های مختلف مسکن تعاونی توسط مقامات دولتی محلی اجرا شد ، اما آپارتمان استاندارد برای بسیاری از خانواده ها نامناسب بود. در نتیجه اولویت پایینی که برای ایجاد مسکن در دوران کمونیسم ایجاد شده بود ، کمبود مسکن در دهه های 1980 و 90 بسیار شدید بود. در لهستان پسا کمونیستی مالکیت خصوصی مسکن به میزان قابل توجهی افزایش یافت. در سال 2001 حدود 106،000 مسکن تکمیل شد ، کمی بیشتر از آنچه در دوره پنج ساله از 1991 تا 1995 ساخته شده بود.

تحصیلات و آموزش

مدارس از همه نوع و در همه سطوح رایگان هستند. سیستم آموزش استاندارد است ؛ و حضور از 7 تا 18 سالگی اجباری است. به طور کلی ، همه مدارس تابع وزارت آموزش و پرورش ملی هستند ، اما دانشکده ها و دانشکده های پزشکی تابع وزارت بهداشت و رفاه اجتماعی ، دانشکده های ارتش به وزارت دفاع و مدارس عالی هنری به وزارت فرهنگ و هنرها مرتبط هستند و تعداد قابل توجهی از مدارس خصوصی در تمام سطوح (از جمله کالج ها) در دهه های 1980 و 90 ایجاد شدند. دانشگاههای برجسته عبارتند از دانشگاه ورشو (تأسیس 1818) ، دانشگاه جاگیلونین (1364) در کراکوف ، دانشگاه آدام میکویچ (1919) در پوزنان و دانشگاه کاتولیک لوبلین.

حمل و نقل و مخابرات

سیستم ارتباطات در لهستان در قرن 19 و اوایل قرن 20 توسعه یافت ، زمانی که این کشور بین روسیه ، آلمان و اتریش تقسیم شد. بنابراین سه منطقه در شرایط مختلف اقتصادی و سیاسی توسعه یافتند و خطوط اصلی راه آهن بر پایتخت های سه امپراتوری متمرکز بود. تراکم شبکه های راه آهن در سه بخش ناهموار بود. در سال 1918 لهستان مستقل سیستم راه آهن را تصاحب کرد و آن را مطابق استاندارد اروپایی دوباره طراحی و بازسازی کرد. پس از ویرانی های جنگ جهانی دوم ، سیستم راه آهن بار دیگر بازسازی شد. به دلیل موقعیت کشور ، خطوط لهستانی در حمل ونقل بین کشورهای سوسیالیستی شرق اروپا ، به ویژه بین اتحاد جماهیر شوروی و آلمان شرقی و بین چکسلواکی و بنادر لهستان اهمیت زیادی داشتند. راه آهن که توسط بخش دولتی لهستان اداره می شود، روند خصوصی سازی را در اوایل قرن 21 آغاز کرد.

در انتهای این مطلب پیشنهاد می شود برای دریافت اطلاعات تکمیلی در خصوص مهاجرت به کشورهای اروپایی از طریق راه های مختلف مانند ویزای تحصیلی با شماره های موسسه بین المللی راد تماس گرفته و از مشاوره رایگان تلفنی با مشاورین مجرب در این زمینه بهره مند شوید.