معرفی کشور پرتغال

پرتغال، کشوری که در امتداد ساحل اقیانوس اطلس در شبه جزیره ایبری در جنوب غربی اروپا واقع شده است. پرتغال که زمانی بزرگترین قدرت قاره اروپا بود ، مشترکات جغرافیایی و فرهنگی با کشورهای شمال اروپا و مدیترانه دارد.  قسمت شمالی این کشور دارای سواحل سرد و فضای کوهستانی است ، در حالی که جنوب این کشور ، آلگارو ، گرم و حاصلخیز است. کوههای ناهموار استرلا، یا رشته کوه ستارگان ، که بین رودخانه های تاگوس و موندگو قرار دارد ، دارای بلندترین نقطه سرزمین اصلی پرتغال است. طبق افسانه های ملی ، لیسبون ، پایتخت ملی ، نه توسط سلتها بلکه توسط جنگجوی یونانی باستان اودیسه بنا شد ، که گفته می شد پس از ترک سرزمین خود برای سرگردانی به سرزمینی صخره ای نزدیک شهر کنونی رسیده است. قبایل لوزیتانی قبل از پیوستن به امپراتوری ، نسل ها قبل از جنگ با رومی ها جنگیدند ، پس از آن روم چندین شهر و بنادر مهم ایجاد کرد. حضور رومیان را می توان در نام کشور مشاهده کرد که از Portus Cale نشات گرفته است ، شهرکی در نزدیکی رود دورو و شهر کنونی پورتو. در نبرد و رقابت دائمی با اسپانیا ، همسایه شرقی اش ، پرتغال پس از تأسیس مدرسه دریانوردی توسط هنری در ساگرس ،امپراتوری گسترده ای در خارج از کشور تاسیس کرد که بزرگترین و ثروتمندترین اروپا می شود. بخش اعظمی از این امپراتوری به سرعت از بین رفت ، اما حتی در آن زمان پرتغال دارایی های قابل توجهی را در امتداد سواحل آفریقا ، در جنوب و شرق آسیا و در آمریکای جنوبی حفظ کرد. پرتغال تا اواسط دهه 1970 ، زمانی که انقلاب مسالمت آمیز کشور را از دیکتاتوری به جمهوری دموکراتیک تبدیل کرد ، یک قدرت استعماری باقی ماند.

پرتغال از دیرباز در بین فقیرترین کشورهای اروپا در دهه های آخر قرن بیستم مدرن شد و اقتصاد خود را از اقتصادی که عمدتاً بر اساس تولید پارچه و دامداری بود ، گسترش داد و طیف وسیعی از تولیدات و خدمات را در بر گرفت. لیسبون پایتخت و مرکز اقتصادی و فرهنگی پرتغال است. این شهر به تپه های کم ارتفاع اما شیب دار معروف است که در ساحل راست تاگوس واقع شده است و یک مقصد گردشگری محبوب است. لیسبون نسبت به مادرید در اسپانیا آرام تر و محفوظ تر است ، اما شهرت زیادی در غذاهای عالی ، موسیقی عاشقانه ، رقص و ورزش دارد. پرتغالی ها به طور سنتی یک زندگی ساده و بدون استرس را ترجیح می دهند ،سبک زندگی روستایی را به شهری و سنتی را به مدرن ترجیح می دهند. پرتغالی ها برای برپایی پیک نیک های خانوادگی در حومه شهر گرد هم می آیند ، به باغ های خود می روند و استراحت می کنند. پرتغال یک ششم شبه جزیره ایبری را در محیط جنوب غربی اروپا اشغال کرده است. پرتغال کشور بزرگی نیست ، اما تنوع زیادی از جغرافیای فیزیکی را ارائه می دهد ، از سواحل و جلگه های کم ارتفاع گرفته تا کوه های استرلا ، که ارتفاع آنها تا حدود 6 هزار و 500 پا (2000 متر) می رسد. جنوب پرتغال همچنین دارای مناطق وسیعی از سنگ آهک و دیگر لایه های رسوبی ، بیشتر فلاتها یا دشتها است. سایر ویژگی های فیزیکی پرتغال را با اسپانیا پیوند می دهد: رودخانه های اصلی آن دورو ، تاگوس ، گوادیانا که به اقیانوس اطلس وصل هستند همچنین مجاورت منطقه با Meseta بر آب و هوا تأثیر می گذارد و میزان بارندگی در فضای داخلی شمال پرتغال را افزایش می دهد و به پوشش گیاهی سرسبز آن منطقه کمک می کند.

پرتغال جنوبی اما از نظر پوشش گیاهی و آب و هوایی عمدتاً مدیترانه ای است. همچنین شش استان از قرون وسطی به طور سنتی این کشور را تقسیم کرده اند. از سال 1933 تا 1959 ، سرزمین اصلی پرتغال نیز به طور رسمی به 11 استان جدید تقسیم شد که از نظر جغرافیایی و اقتصادی ایجاد شده بودند. کمتر از یک هشتم کشور پرتغال از ارتفاع 2300 پا (700 متر) ارتفاع دارد. اکثر کوههای این کشور در شمال رودخانه تاگوس قرار دارند که از شمال شرقی به جنوب غربی جریان دارد و کشور را تقسیم می کند. نوار باریک ساحلی در این ناحیه دارای تپه هایی است که به شدت به ارتفاع 1000 تا 2000 پا (300 تا 600 متر) می رسند. رودخانه دورو، که حدود 300 مایل (300 کیلومتر) در کشور امتداد دارد ، از نزدیک پورتو تا مرز اسپانیا قابل کشتیرانی است. طولانی ترین رودخانه در کشور ، رودخانه موندگو 137 مایل (220 کیلومتر) است که از کوه های استرلا سرچشمه می گیرد. گوادیانا ، که از جنوب به خلیج کادیز می ریزد ، مانند مینهو در شمال ، بخشی از مرز با اسپانیا را تشکیل می دهد. پرتغال بیش از 800 مایل خط ساحلی دارد که چهار پنجم آن رو به غرب است. اکثر خاکهای پرتغال خشک ، اسیدی و شنی هستند ، اما در شمال کشور خاک اغلب صخره ای است. به غیر از بخشهایی از شمال پرتغال که بارش قابل توجهی دارند و در امتداد رودخانه های اصلی این کشور که آبرفتهای حاصلخیز را در خود جای داده است ، خاکها در این منطقه برای فعالیت کشاورزی مناسب نیستند.

شرایط اقلیمی پرتغال

آب و هوای اقیانوس اطلس به طور کلی غالب است و بیشتر کشور را در منطقه مرطوب شبه جزیره ایبری قرار می دهد. این امر به ویژه در شمال غربی حاکم است ، جایی که آب و هوا معتدل و بارانی است. دمای تابستان نزدیک سطح دریا ممکن است به طور متوسط تا 76 درجه فارنهایت (24 درجه سانتی گراد) برسد ، اما در ارتفاعات دما کمتر است. دمای زمستان به طور متوسط 37 تا 40 درجه فارنهایت (3 تا 4 درجه سانتی گراد) است اما در جنوب دورو معتدل تر است و میانگین بارندگی سالانه بیش از 40 اینچ (1000 میلی متر) است. در داخل کشور ، دامنه ها خشک  هستند و حداکثر 20 اینچ (500 میلی متر) بارندگی وجود دارد، که با نرخ تبخیر بالا از بین می رود. Alentejo می تواند هم سرمای شدید زمستان و هم گرمای شدید تابستان را تجربه کند. در بلندترین مناطق کوههای استرلا و محدوده شمالی ، درجه حرارت تا 32 درجه فارنهایت (0 درجه سانتی گراد) کاهش می یابد و برف برای چندین ماه در قله ها باقی می ماند. میانگین دما در تابستان حدود 75 درجه فارنهایت (24 درجه سانتی گراد) و در زمستان 50 درجه فارنهایت (10 درجه سانتیگراد) است. میانگین بارندگی سالانه کمی بیشتر از 20 اینچ (500 میلی متر) در امتداد ساحل و کمی بیشتر در کوه های آلگارو است. به طور کلی  تغییرات آب و هوایی قابل توجهی از یک سال به سال دیگر وجود دارد. تأثیرات مدیترانه ای ، صحرایی و اقیانوسی به ترتیب باعث بارش فصلی ، وزش باد گاه به گاه خشک و برابری حرارتی در مادیراس می شود. آب و هوا به صورت کلی  با تغییر ارتفاع متفاوت است.

شرایط زندگی گیاهی 

پوشش گیاهی پرتغال ترکیبی از گونه های آتلانتیک ، یا اروپایی و مدیترانه ای است و به طور کلی ، گونه اول دو سوم گونه ها را شامل می شود. در شمال دره موندگو ، تقریباً سه پنجم گیاهان گونه های اروپایی هستند و تنها یک چهارم آنها مدیترانه ای هستند و یک سوم گونه ها نیز خارجی هستند. هزاران سال فعالیت های انسانی باعث شده است که تنها یک چهارم مساحت پرتغال را جنگل ها تشکیل دهند. آب و هوا باعث رشد انواع مختلف گیاهان در طول سال می شود.

مردم و گروه های قومی در پرتغال

موقعیت پرتغال در انتهای غربی اروپا آن را به محلی برای تجمع مهاجمان تبدیل کرد و خط ساحلی طولانی آن محل استقرار دریانوردان بود. بیش از نه دهم جمعیت این کشور نژادی پرتغالی دارند و تعداد کمی از برزیلی ها، چینی ها و افرادی از مستعمرات سابق پرتغال در آفریقا و آسیا در این کشور وجود دارند. زبان یک پیوند بسیار رایج است: پرتغالی اولین زبان تقریباً کل جمعیت این کشور است.

مذهب در پرتغال

حدود نهم دهم شهروندان پرتغال کاتولیک رومی هستند، با این حال، حضور منظم مردم در شهرها و شهرهای بزرگتر ، به ویژه در جنوب ، کاهش یافته است. کمتر از 2 درصد مردم پروتستان هستند و انگلیسی ها و متدیست ها قدیمی ترین و بزرگترین فرقه ها هستند. در اواخر قرن بیستم ، کلیساهای بنیادگرا و انجیلی محبوبیت خود را افزایش دادند ، اگرچه تعداد پیروان آنها بسیار اندک بود. جمعیت یهودیان پرتغال نیز بسیار اندک است ، زیرا یهودیان در زمان تفتیش عقاید در اواخر قرن پانزدهم مجبور به تغییر دین یا مهاجرت شدند.

الگوهای اسکان

کشف حکاکی های 20000 ساله در دره رودخانه Cia منجر به افتتاح یک پارک باستان شناسی از هنر صخره های ماقبل تاریخ شد. بیشتر بناهای سنگی و مقبره های سنگ تراشیده شده در غرب مرکزی پرتغال یا جنوب تاگوس یافت می شود. مکانهای شناخته شده مربوط به استفاده اولیه از فلزات در مناطق خشک تر پرتغال متمرکز شده است. الگوی سکونت روستایی نیز عوامل تاریخی و فیزیکی را منعکس می کند. بیشتر ساختمانها دارای دو طبقه با پلکان بیرونی هستند.امروزه توزیع جمعیت در پرتغال تضادهای قابل توجهی را بین مناطق پرجمعیت شمال و مناطق کم جمعیت نشان می دهد. تعدادی از مناطق روستایی متحمل تلفات قابل توجهی از جمعیت شده اند که منجر به آسیب اقتصادی و اجتماعی شده است ، به ویژه در بخشهایی از شمال ، آلنتجو و مناطق داخلی. مناطق ساحلی بین براگا و ستوبال ، با دشت های کم ارتفاع و توسعه شهری ، بخش زیادی از جمعیت را به خود جلب کرده است. تعداد کمی از نقاط خارج از مناطق صنعتی لیسبون ، ستوبال و پورتو قادر به جذب جمعیت شاغل خود هستند. مناطقی مانند مینهو و بخشهایی از جلگه های ساحلی به طور جدی جمعیت زیادی دارند. به طور کلی ، حدود دو سوم جمعیت پرتغال در مناطق شهری زندگی می کنند. به طور عمده، سکونتگاه های روستایی پراکنده هستند و ساکنان آن در روستاهای کوچک تحت سیستم کشاورزی زندگی می کنند.

روند جمعیتی

روند استعمارزدایی که پس از انقلاب (25 آوریل 1974) صورت گرفت ، ناگزیر پیامدهای جمعیتی زیادی در کلان شهر پرتغال به دلیل تعداد زیادی از مردم (بیشتر پرتغالی ها) که استانهای سابق خارج از کشور را ترک کردند، داشت. حدود یک میلیون پناهنده ، که بیشتر آنها بخشی از آنگولا به دلیل جنگ داخلی بین جنبش های آزادیبخش آمده بودند، در پرتغال مستقر شدند. پرتغال یکی از بالاترین نرخ مهاجرت در اروپا را دارد. قبل از سال 1960 بیشتر مهاجران این کشور به برزیل و چند کشور دیگر آمریکای لاتین رفتند. جمعیت تنها در دوره مدرن در دهه 1960 ، زمانی که دو تحول خارجی با هم همزمان بودند ، کاهش یافت: کمبود شدید نیروی کار در اروپای غربی صنعتی باعث خروج کارگران پرتغالی شد و تلاش های پرتغال برای سرکوب جنبش های آزادیبخش در مستعمرات آفریقایی خود باعث شد هزاران جوان مهاجرت غیرقانونی را انتخاب کنند. امید به زندگی در پرتغال در مقایسه با سایر نقاط جهان زیاد است ، اما نسبت به سایر کشورهای اروپای غربی اندکی کمتر است. نرخ تولد در حدود نیمی از متوسط جهان است و نرخ مرگ و میر کمی بالاتر از میانگین جهان است. در آغاز قرن بیست و یکم ، رشد جمعیت کند بود و پیش بینی می شد که کاهش اندکی آغاز شود.

اقتصاد پرتغال

پرتغال زمانی ثروتمندترین کشور جهان بود که امپراتوری استعماری آن در آسیا ، آفریقا و آمریکای جنوبی در اوج خود بود. از آنجا که این ثروت برای توسعه زیرساخت های صنعتی داخلی استفاده نمی شد ، پرتغال به تدریج در قرن های 19 و 20 به یکی از فقیرترین کشورهای اروپای غربی تبدیل شد. از اواسط دهه 1970 ، پس از انقلاب پرتغال ، اقتصاد این کشور از دارایی های باقی مانده پرتغال در خارج از آفریقا جدا شد و به سمت اروپا تغییر جهت داد. در سال 1986 پرتغال به جامعه اقتصادی اروپا پیوست، که باعث رشد اقتصادی قوی و پایدار شد. مشابه سایر کشورهای اروپای غربی ، اقتصاد پرتغال هم اکنون تحت سلطه خدمات است. تولید بخش قابل توجهی از اقتصاد را تشکیل می دهد ، در حالی که تولیدات کشاورزی نسبتاً ناچیز است و کمتر از 3 درصد تولید را به خود اختصاص می دهد. در اوایل قرن 21 ، رشد اقتصادی استانداردهای زندگی را به طرز چشمگیری بهبود بخشید ، درآمد را افزایش داد و بیکاری را کاهش داد. علاوه بر این ، از زمان پیوستن پرتغال به اتحادیه اروپا، ورودی های فراوان صندوق های ساختاری ، سرمایه خصوصی و سرمایه گذاری مستقیم باعث توسعه پایدار شده است. پرتغال یکی از کشورهایی بود که در سال 2009 در بحران بدهی منطقه یورو بیشترین ضربه را خورد، و مجموعه ای از اقدامات دولت در توقف بحران اقتصادی این کشور بی تاثیر بود. در سال 2011 اتحادیه اروپا و صندوق بین المللی پول مجوز 78 میلیارد یورو (حدود 116 میلیارد دلار) کمک مالی به پرتغال را صادر کردند که منوط به اتخاذ دستورالعمل های سختگیرانه بود.

کشاورزی ، جنگلداری و ماهیگیری

سرمایه گذاری و نتیجه بخشی در بخش های عنوان شده در پرتغال به دلیل سرمایه گذاری کم کشاورزی ، حداقل مکانیزاسیون ، استفاده کم از کودها بسیار کمتر از متوسط اتحادیه اروپا است. محصولات اصلی پرورش یافته در پرتغال غلات (گندم ، جو ، ذرت و برنج)، سیب زمینی ، انگور ، زیتون و گوجه فرنگی است و از سال 1999 ، کشاورزان پرتغالی ذرت اصلاح شده ژنتیکی کاشته اند. صادرات کشاورزی این کشور به جبران هزینه گندم و گوشت وارداتی کمک می کند. تقریباً یک سوم مساحت پرتغال برای کشاورزی استفاده می شود. پس از انقلاب 1974، اصلاحات کشاورزی در جنوب تاگوس اجرا شد، جایی که حدود 3.2 میلیون هکتار زمین در مزارع بزرگ سلب مالکیت شد و ملی شد. هدف از این سیاست، تغییر سیستم اجاره ، واگذاری زمین های بدون کشت به مردم ، لغو اجاره ای که دهقانان برای استفاده از زمین یا املاک پادشاهی یا دولتی پرداخت می کنند) ، افزایش آبیاری منطقه، معرفی محصولات جدید و غلات و توسعه دام بود. بخش زیادی از زمین ملی شده به واحدهای تولیدی جمعی و تعاونی واگذار شد. با این حال ، انتقال شتابزده باعث تنش سیاسی و کاهش تولید محصولات کشاورزی در منطقه آلنتجو شد. سیاست توزیع مجدد زمین پس از سال 1976 معکوس شد ، زیرا دولتهای بعدی سعی کردند با بازگشت به مالکیت خصوصی ، نوسازی و بهره وری بیشتر را تشویق کنند. یارانه های کشاورزی در دسترس قرار گرفت ، اگرچه همه کشاورزان از آن استفاده نکردند. لبنیات و تولید پشم به اقتصاد پرتغال کمک می کند ، هرچند اهمیت نسبی آنها در مناطق مختلف متفاوت است.

حدود دو پنجم کشور پرتغال جنگلی است و اکثریت جنگل های آن متعلق به بخش خصوصی است. اکثر مناطق کوهستانی برای جنگلداری مناسب هستند و تقاضا برای محصولات جنگلی از ربع آخر قرن نوزدهم در مناطقی که عملکرد محصول کم است و فرسایش شدید است ، تلاشهای قابل توجهی را برای احیای مجدد جنگلها ایجاد کرده است. پرتغال یکی از تولیدکنندگان برجسته چوب پنبه است که به یک صادرات قابل توجه تبدیل شده است. صنعت ماهیگیری که با رقابت شدید بین المللی روبرو بود، در اواسط دهه 1980 با کاهش شدید روبرو شد، صنعت ماهیگیری در دهه 1990 احیا شد و محصولات آن به سراسر جهان صادر می شود. در مقایسه با دیگر کشورهای ساحلی اروپا (به عنوان مثال ، نروژ و دانمارک) ، صیدها نسبتاً کم است و صنعت ماهیگیری قادر به تامین نیازهای داخلی نیست. تقریباً یک چهارم ماهی های مصرف شده در پرتغال ، عمدتا از ایسلند ، نروژ و روسیه وارد می شود.قلع ، کروم و سایر فلزات آلیاژی در مقادیر تجاری استخراج می شوند و همچنین صادرات در این زمینه انجام می شود. سنگهای زینتی و صنعتی ، به ویژه سنگ مرمر ، به یک صادرات قابل توجه تبدیل شده اند. زغال سنگ استخراج شده در Moncorvo تأمین کننده فولاد ملی است. مس در معدن گسترده Neves Corvo استخراج می شود و از سال 1989 پرتغال مقادیر زیادی مس صادر کرده است. سایر محصولات از گرانیت تا آب معدنی را شامل می شود و این کشور دارای ذخایر اورانیوم زیادی است. پرتغال حدود چهار پنجم منابع انرژی خود را وارد می کند. این بستگی زیادی به واردات نفت و فرآورده های نفتی و زغال سنگ دارد که حدود 25 درصد از تولید برق کشور را تشکیل می دهد. (تولید داخلی زغال سنگ از اواسط دهه 1980 افزایش یافته است ، اما کیفیت آن نسبتاً پایین است.) یک خط لوله گاز طبیعی از شمال آفریقا در سال 1997 تکمیل شد. تقریباً یک پنجم برق پرتغال از طریق برق آبی تامین می شود و بخش کوچکتر از انرژی گرمایی تأمین می شود. در اوایل قرن 21 ، پرتغال استفاده از منابع جایگزین انرژی را افزایش داد.

ساخت و تولید

حدود چهار پنجم ظرفیت صنعتی پرتغال در اطراف لیسبون و ستوبال در جنوب و پورتو ، براگا و آویرو در شمال متمرکز شده است. لیسبون و ستوبال از پالایش روغن ، صنایع شیمیایی ، پردازش سیمان ، تولید و مونتاژ خودرو ، تولید لوازم الکترونیکی ، تولید خمیر چوب و چوب پنبه و فرآوری ماهی و نوشیدنی پشتیبانی می کنند. منسوجات ، کفش ، مبلمان و غذاهای فرآوری شده در پورتو تولید می شود. آویرو مرکزی برای خمیر چوب و محصولات چوبی است و براگا در زمینه پوشاک و لوازم الکترونیکی تخصص دارد. در سال 1975(پس از انقلاب) صنایع سنگین پرتغال و صنایع اولیه (مانند سیمان و فرآوری پتروشیمی ، کشتی سازی ، تولید برق) و حتی برخی صنایع سبک ملی شد. تقریباً تمام بنگاه های دولتی خصوصی شدند ، برخی از آنها به صورت اقساطی ، درآمدهای هنگفتی را برای دولت مرکزی تأمین کردند.

دارایی، سرمایه گذاری

پول پرتغال قبلاً اسکودو بود که در سال 1911 پس از سرنگونی سلطنت در سال قبل جایگزین پول واقعی شد. با این حال، پرتغال پس از برآورده کردن معیارهای همگرایی اتحادیه اروپا ، یورو ، واحد پولی اتحادیه اروپا را در سال 1999 پذیرفت. در سال 2002 یورو جایگزین اسکودو به عنوان تنها واحد پول پرتغال شد. مانند بخش تولید ، صنایع بانکی و بیمه در اواسط دهه 1970 ملی شد. با این حال ، از دهه 1980 ، این بخش ها آزاد شده و مجدداً خصوصی شدند. در آغاز قرن 21 ، با آزادسازی کامل، بازارهای مالی به طور گسترده مدرنیزه شده و شرکت های بیمه و بانک ها خصوصی سازی شده بودند. بانک های جدید و خانه های کارگزاری تأسیس و طیف وسیعی از ابزارهای مالی ایجاد شد. در طول دهه 1990 بخش بانکی تثبیت قابل توجهی شد و در حال حاضر تنها تعداد انگشت شماری از گروه های اصلی بر بازار تسلط دارند. بانک های تجاری پیشرو که درگیر اوراق بهادار هستند ، شرکت های سرمایه گذاری تاسیس کرده اند. بانک های اسپانیایی نیز در پرتغال اهمیت دارند. سیستم بانکی پرتغال به دلیل بحران منطقه یورو به شدت متزلزل شد و در سال 2012 بانک های دارای با سرمایه کم مجبور به پذیرش وجوه نجات از صندوق بین المللی پول و اتحادیه اروپا شدند. اوراق قرضه و سهام بورس پرتغال با سایر بازارهای اروپایی و جهانی برابر است. فعالیت تجاری افزایش یافته و اوراق قرضه پرتغال در شاخص های شناخته شده جهانی ظاهر می شود. در سال 2000 بورس لیسبون با صرافی پورتو ادغام شد. در سال 2001 ، بورس لیسبون به عضویت Euronext در آمد ، اولین بازار سهام بین المللی که در سال 2006 با بورس نیویورک ادغام شد. 

تجارت

پرتغال برای یک کشور نسبتاً کوچک تجارت خارجی زیادی دارد. مجموع واردات (در درجه اول مواد غذایی و آشامیدنی ، گندم ، نفت خام ، ماشین آلات ، خودرو و مواد اولیه) به طور کلی از کل صادرات پیشی گرفته است. از جمله صادرات اصلی پرتغال می توان به خودروها و قطعات حمل و نقل ، ماشین آلات ، منسوجات ، پوشاک ، کفش ، خمیر کاغذ ، چوب پنبه ، قالب های پلاستیکی اشاره کرد. کشورهای اتحادیه اروپا شرکای تجاری اصلی پرتغال هستند که اسپانیا ، آلمان ، فرانسه ، ایتالیا و انگلستان تقریبا نیمی از واردات و صادرات را به خود اختصاص داده اند. کسری تجاری پرتغال به طور سنتی از طریق حواله کارگران مهاجر و درآمد حاصل از گردشگری تأمین می شود.

خدمات

بخش خدمات برای اقتصاد پرتغال بسیار مهم است و بیش از سه پنجم کل تولید را به خود اختصاص داده است. گردشگری به یک صنعت بزرگ تبدیل شده است و سالانه میلیون ها نفر از پرتغال دیدن می کنند. مقاصد گردشگری قابل توجه شامل لیسبون ، آلگارو و دره دورو است. بازدیدکنندگان از فرانسه ، آلمان ، اسپانیا و انگلستان بخش عمده ای از گردشگران را تشکیل می دهند.

کار و مالیات

اشتغال در پرتغال نسبتاً متنوع است و بیش از نیمی از همه کارگران در خدمات مشغول به کار هستند، در حالی که یک هشتم آنها در بخش اولیه ،از جمله کشاورزی و معدن کار می کنند. تولید ، ساخت و ساز و خدمات عمومی حدود یک چهارم کارگران را در بر گرفته است. کارگران حق دارند نمایندگی خود را داشته باشند و چند صد اتحادیه کارگری و دو فدراسیون صنفی وجود دارد. یک فدراسیون بین المللی ، از ریشه های کمونیستی شکل گرفت. این سازمان در سال 1970 تشکیل شد و در 1974 سازماندهی مجدد شد و بیش از 100 سازمان وابسته دارد. اگرچه هیچ آمار رسمی وجود ندارد ، اما تخمین زده می شود که حدود 30 درصد از کارگران به یک اتحادیه تعلق دارند. میزان کلی اتحادیه سازی از دهه 1970 ، هنگامی که سیستمی اجرا شد که به کارگران اجازه می داد از پرداخت حق عضویت اتحادیه صرف نظر کنند ، کاهش یافت. مالیات ، حدود یک سوم تا دو پنجم از تولید ناخالص داخلی است و در مقایسه با بسیاری از کشورهای اروپای غربی نسبتاً پایین است. نرخ مالیات بر درآمد فردی به صورت پیشرونده است و بسته به سطح درآمد افراد متفاوت است. مالیات بر شرکت ها و مالیات بر ارزش افزوده منبع درآمد قابل توجهی برای دولت فراهم می کند. مالیات بر مصرف حدود یک سوم کل درآمد مالیاتی را تشکیل می دهد ، در حالی که حدود یک دهم مالیات شرکت ها و یک پنجم مالیات بر درآمد فردی است. حقوق و دستمزد و مالیات های تامین اجتماعی حدود یک سوم کل درآمد مالیاتی را تشکیل می دهند.

حمل و نقل و مخابرات

قدمت چندین جاده اصلی پرتغال به دوران باستان بر می گردد. حمل و نقل و ارتباطات در بیشتر قرن بیستم مورد غفلت واقع شد ، اما از اواخر قرن ، تلاشی هماهنگ با حمایت گسترده اتحادیه اروپا برای بهبود وضعیت انجام شد. در نتیجه ، کل شبکه راه ها گسترش یافته است. یک بزرگراه لیسبون را به مادرید متصل می کند و یک بزرگراه چهار خطه از لیسبون به آلگاروه وجود دارد. بزرگراه ها به بزرگترین شهرها می رسند و تا مرز و بنادر امتداد می یابند. جاده های فرعی شهرها را تقریباً با هر قسمت از فضای داخلی پیوند می دهد. پل واسکو دا گاما، دومین پل در لیسبون که از رودخانه تاگوس عبور می کند ، در اوایل سال 1998 تکمیل شد. با این حال ، این پل ترافیک را به طور کامل برطرف نکرده است ، و این امر باعث ایجاد یک پل جدید یا یک تونل برای عبور از تاگوس شده است. در دهه 1990 و اوایل قرن 21، سیستم مترو لیسبون در خارج از محدوده شهر با افزودن چندین ایستگاه جدید گسترش یافت. پورتو همچنین یک سیستم راه آهن سبک را توسعه داده است که بخش هایی از آن در زیر زمین اجرا می شود. فرودگاه بین المللی اصلی پرتغال فرودگاه پورتلا لیسبون است. همچنین فرودگاههای بین المللی در فارو و پورتو وجود دارد و فرودگاههای مادیرا و آزور از مقاصد بین المللی پرواز دریافت می کنند. فرودگاههای کوچک برای پروازهای داخلی در نزدیکی چندین شهر دیگر واقع شده اند. چندین خط هوایی پرتغالی دیگر نیز وجود دارد و این کشور همچنین توسط بسیاری از شرکتهای حمل و نقل بین المللی که خدمات مسافری و بار را ارائه می دهند ، خدمات رسانی می کند. بنادر پرتغال سرمایه گذاری قابل توجهی برای بهبود و گسترش توانایی خود در حمل بار و کانتینر و ارائه خدمات دیگر دریافت کرده اند. بنادر اصلی پرتغال شامل لیسبون ، بندر لیکسس (در خدمت پورتو) ، ستوبال و سینس است. حمل و نقل رودخانه هم شامل کروزرهای تفریحی و هم کشتی های تجاری است. پیشرفت در فناوری و ارتباطات از راه دور باعث تحول بخش مالی و تجاری پرتغال شده است. از نظر تاریخی ، گسترش خطوط تلفن ثابت در پرتغال کند بود و در نتیجه ، بسیاری از افراد از تلفن های همراه استفاده کردند و این کشور 1.4 مشترک تلفن همراه به ازای هر نفر در سرانه استفاده از تلفن همراه را داشت. بازار تلفن های همراه بسیار رقابتی است. پرتغال اصلاحاتی را در بخش مخابرات خود انجام داد که به نفع آزادسازی و خصوصی سازی بود. استفاده از اینترنت در اواخر دهه 1990 و اوایل قرن 21 بسیار افزایش یافت ، اگرچه استفاده از رایانه در پرتغال در مقایسه با سایر کشورهای اتحادیه اروپا پایین بود.

امنیت

فرماندهی ارتش پرتغال توسط رئیس جمهور انجام می شود ، رئیس ستاد نیز تعیین می شود. در گذشته ، خدمت سربازی اجباری بود ، اما سربازی اجباری در اوایل قرن 21 حذف شد. نیروهای مسلح شامل ارتش ، نیروی هوایی و نیروی دریایی هستند. قبل از تصویب قانون دفاع ملی در سال 1982 ، ارتش در مورد قوانین موثر بر آن ، از جمله هزینه ها و موافقت نامه های بین المللی ، حق وتو داشت. پرتغال در سال 1949 یکی از اعضای بنیانگذار سازمان پیمان آتلانتیک شمالی بود و همچنین عضو اتحادیه اروپای غربی است که به هماهنگی سیاست های دفاعی و امنیتی اروپا می پردازد.

سلامت و رفاه

سیستم رفاهی پرتغال از چندین نوع موسسه تشکیل شده است که کارگران را در برابر بیماری ، معلولیت و کهولت سن بیمه می کنند و مستمری و کمک هزینه خانواده را تأمین می کنند. بیمه اجباری توسط کارفرمایان در اکثر بخشهای تجاری و صنعتی ارائه می شود و کارکنان نیز به صندوق پرداخت می کنند. صندوق های پیش بینی اتحادیه های کارگری و صندوق های رفاهی برای سایر کارکنان برای اکثر دسته های کارگران وجود دارد. بسیاری از شرکت های بزرگ برنامه های رفاه و بیماری خود و حقوق بازنشستگی را برای کارکنان خود حفظ می کنند. پرتغال دارای بیمارستان های دولتی و خصوصی است. بیمارستانهای اصلی عموماً در مرکز شهرهای اصلی واقع شده اند و سایر بیمارستانها در مراکز کوچکتر یافت می شوند. همچنین چند صد مرکز بهداشتی دیگر وجود دارد. سیستم مراقبت های بهداشتی مدتهاست که به دلیل ناکارآمدی ، کمبود بودجه و کمبود پزشکان تضعیف شده است ، هرچند ، از دهه 1990 ، دولت شروع به حل مشکلات بومی سیستم کرد. یک اصلاح عمده در سیستم مراقبت های بهداشتی در سال 2002 با هدف کاهش هزینه ها و افزایش کارایی انجام شد. چالش های کلیدی خدمات بهداشت ملی پرتغال در قرن 21 شامل ایجاد توازن بین نیازهای جمعیت سالخورده و هزینه های مربوط به ارائه مراقبت های لازم بود.

مسکن

ماده 65 قانون اساسی پرتغال اعلام کرده است که همه شهروندان حق دارند "مسکنی با اندازه مناسب و مطابق با استانداردهای بهداشت و راحتی و حفظ حریم شخصی و خانوادگی" داشته باشند. همچنین دولت را ملزم می کند که سیاست های مسکن را "مبتنی بر برنامه ریزی شهری که وجود شبکه مناسب حمل و نقل و امکانات اجتماعی را تضمین می کند" و "سیستم اجاره سازگار با درآمد خانواده و مالکیت شخصی خانه ها" ایجاد کند. با این وجود ، به ویژه در مناطق شهری ، پرتغال از مسکن غیر استاندارد و کمبود شدید مسکن رنج می برد. در طول دهه 1980 ، شهرهای مسکونی متشکل از چند صد هزار مسکن (که بسیاری از آنها نا امن بودند) در حومه کلان شهرها ، به ویژه لیسبون و پورتو ساخته شد. دولت شروع به رسیدگی به شرایط بد مسکن در دهه 1990 کرد ، هنگامی که اقداماتی را برای افزایش و بهبود موجودی مسکن برای افراد فقیرتر تصویب کرد.

تحصیلات

آموزش اولیه برای کودکان 3 تا 6 سال به صورت رایگان در دسترس است و تحصیل بین 6 تا 18 سال اجباری است. در ابتدای قرن 21 ، میزان سواد از 90 درصد فراتر رفت و تقریباً هر کودک در مدرسه ثبت نام کرد. با این حال ، نرخ کار کودکان که به ویژه در شمال این کشور هستند بالا است و هنوز حذف نشده است. مدارس خصوصی مکمل مدارس دولتی هستند که برای اکثر مردم آموزش رایگان ارائه می دهند. چندین دانشگاه دولتی و خصوصی وجود دارد ، از جمله دانشگاه قدیمی  Coimbraکه در سال 1290 در لیسبون تأسیس شد ، در 1537 به طور دائم به Coimbra منتقل شد) ، دانشگاه لیسبون (تاسیس 1911) ، دانشگاه فنی لیسبون (تاسیس 1930) ، دانشگاه پورتو (تأسیس 1911) و دانشگاه کاتولیک پرتغال (تأسیس در 1968 در لیسبون). همچنین موسسات فنی ، دانشکده های پرستاری و بهداشت فنی ، آکادمی های نظامی و چندین مدرسه تخصصی برای موضوعاتی مانند علوم و مدیریت هتل وجود دارد.

معرفی چهار جاذبه گردشگری برتر پرتغال

1. قایق سواری ساحل لیسبون

رفتن به دریا با کایاک برای کشف سواحل لیسبون ، یک سفر دریایی ارزشمند را رقم می زند. گردش در خط ساحلی علاوه بر ارائه ابعاد اضافی به تجربه گشت و گذار ، بهانه ای عالی برای ورزش در محیطی زیبا و بکر است. در واقع ، مجاورت لیسبون با اقیانوس ، طیف گسترده ای از ورزش های آبی هیجان انگیز را امکان پذیر می کند و کشف سواحل و خلیج ها برای لذت بردن از یک روز بسیار جذاب است. 

2. براگا

این مکان بزرگترین پناهگاه مذهبی پرتغال ، در شیب جنگلی شش کیلومتری شرق براگا واقع شده است و یکی از مهمترین مکانهای زیارتی در این کشور است. این مجموعه دیدنی، دارای چندین کلیسای کوچک مزین به صحنه های مجسمه شده از مصائب مسیح است و مجسمه هایی از شخصیت های کتاب مقدس ، اساطیری و نمادین.

3. پیاده روی در رشته کوه های گرس

Serra do Gerês یک رشته کوه با زیبایی خیره کننده است که در منطقه دور افتاده مینهو در شمال پرتغال یافت می شود. کوههای گرس به عنوان یکی از بزرگترین جاذبه های طبیعی پرتغال، راهپیمایان ، کوهنوردان و دوستداران فضای باز را به یکی از آخرین بیابان های بزرگ اروپا می کشاند ، چشم اندازی خشن و ناهموار که به خاطر دره های سرسبز و مملو از دریاچه های درخشان ، و پراکندگی روستاهای سنتی ، مشهور است. گیاهان و جانوران کمیاب و شیوه زندگی که از سایر مناطق کوهستانی کشور به کلی ناپدید شده است در این منطقه بسیار یافت می شود. 

4. قلعه سیلوز

سیلوز زمانی پایتخت موریش الگاروه بود و اعراب منطقه را الغرب نامیدند. در اوایل قرندوازدهم ، این شهر به عنوان مرکز یادگیری مشهور بود ، جایی که نویسندگان ، فیلسوفان و جغرافیدانان اسلامی در آن جمع می شدند. این برج تاثیرگذارترین بنای تاریخی در آلگارو و یکی از قلعه های برتر پرتغال است. دیوارهای عظیم آن از ماسه سنگ قرمز رنگ آمیزی شده است.

معرفی 2 دانشگاه برتر پرتغال

پنج دانشگاه در پرتغال در رتبه بندی QS World University  قرار دارند که بالاترین ورودی دانشگاه پورتو است که در رتبه 301 جهان قرار دارد. علاوه بر دانشگاه های برتر چند موسسه برتر پلی تکنیک در این کشور وجود دارد. تفاوت اصلی بین این دو این است که دانشگاه ها تمرکز بیشتری بر تحقیقات دانشگاهی دارند ، در حالی که پلی تکنیک ها بیشتر بر آماده سازی دانش آموزان برای یک مسیر شغلی خاص تمرکز دارند. برخی از موضوعات فقط در دانشگاه ها یا پلی تکنیک ها ارائه می شود ، اما همپوشانی زیادی نیز وجود دارد. به عنوان مثال ، هر دو دانشگاه و پلی تکنیک دروس مهندسی ، مدیریت و علوم انسانی را ارائه می دهند. از سال 2006 ، پرتغال فرآیند بولونیا را در سراسر دانشگاه ها و پلی تکنیک های خود اتخاذ کرده است ، یک فرایند اصلاحات اروپایی که هدف آن ایجاد یک ساختار مشترک برای آموزش عالی در سراسر اروپا است. مطابق با این ساختار ، دانشگاه های پرتغال سه سطح مدرک ارائه می دهند: سطح کارشناسی، که معمولا بین سه تا چهار سال طول می کشد تا تکمیل شود، سطح کارشناسی ارشد، که یک یا دو سال طول می کشد و سطح دکترا، که معمولاً سه سال به طول می انجامد. اکثر دوره ها به ویژه در سطح کارشناسی به زبان پرتغالی تدریس می شود. در مقاطع تحصیلات تکمیلی ، یافتن برنامه هایی که به زبان انگلیسی تدریس می شوند معمول تر است ، اما مطمئناً این یک مزیت است که بتوانید به زبان ملی این کشور صحبت کنید چرا که پرتغال کشوری نیست که در آن همه مسلط به زبان انگلیسی باشند.

دانشگاه پورتو

دانشگاه پورتو یک دانشگاه دولتی واقع در شهر پورتو است و در رتبه بندی QS World University Rankings  رتبه 301 را دارد. این دانشگاه در سال 1911 تأسیس شد و دارای جامعه ای بزرگ با بیش از 31000 دانشجو است که شامل 3280 دانشجوی بین المللی است. با گسترش فعالیتهای تحقیق و توسعه ، دانشگاه پورتو خروجی قوی ای از تحقیقات را توسعه داده است. از جمله شناخته شده ترین مراکز تحقیقاتی مدرسه می توان به موسسه زیست شناسی مولکوی، موسسه آسیب شناسی و ایمونولوژی مولکولی و موسسه تحقیقاتی سیستم های رایانه ای اشاره کرد.

دانشگاه لیسبون

دانشگاه لیسبون با رتبه 305 جهان در سال 2018 ، بزرگترین دانشگاه پرتغال است و بیش از 47000 دانشجو در 18 دانشکده آن حضور دارند. این دانشگاه با ادغام دانشگاه فنی سابق لیسبون UTL و دانشگاه لیسبون UL در سال 2013 شکل گرفت و دانشگاه اصلی لیسبون در ابتدا در سال 1911 تأسیس شد.

برای دریافت اطلاعات بیشتر در خصوص مهاجرت به کشور پرتغال می توانید با شماره های موسسه بین المللی راد تماس گرفته و از مشاوره رایگان تلفنی بهره مند شوید.